متن پروفایل شعر

یک نفس بی یار نتوانم نشستبی رخ دلدار نتوانم نشستاز سر می می نخواهم خاستنیک زمان هشیار نتوانم نشستنور چشمم اوست من بی نور چشمروی با دیوار نتوانم نشستدیده را خواهم به نورش بر فروختیک نفس بی یار نتوانم نشستمن که از اطوار بیرون جسته امبا چنین اطوار نتوانم نشستمن که دایم بلبل جان بوده امبی گل و گلزار نتوانم نشستکار من پیوسته چون بی کار تستبیش ازین بی کار نتوانم نشستهر نفس خواهی تجلای دگرزان که بی انوار نتوانم نشستزان که یک دم در جهان جسم و جانبی غم آن یار نتوانم نشستشمس را هر لحظه می گوید بلندبی اولی الا بصار نتوانم نشستمن هوای یار دارم بیش ازیندر غم اغیار نتوانم نشست

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرایار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرانوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح توییسینه مشروح تویی بر در اسرار مرانور تویی سور تویی دولت منصور توییمرغ که طور تویی خسته به منقار مراقطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر توییقند تویی زهر تویی بیش میازار مراحجره خورشید تویی خانه ناهید توییروضهٔ امید تویی راه ده ای یار مراروز تویی روزه تویی حاصل دریوزه توییآب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرادانه تویی دام تویی باده تویی جام توییپخته تویی خام تویی خام بمگذار مرااین تن اگر کم تندی راه دلم کم زندیراه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

من از عالم تو را تنها گزیدم
روا داری که من غمگین نشینم؟!اندر دل بی وفا غم و ماتم باد
آن را که وفا نیست ز عالم کم باددیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد
جز غم که هزار آفرین بر غم باد

اندر دل بی وفا غــم و ماتم بادآن را که وفا نیست ز عالم کم باددیدی که مـرا هیچ کسی یاد نکردجز غـم که هزار آفرین بر غم باد

بخوانید: اشعار عاشقانه مولانا؛ گلچین دو بیتی و شعر بلند مولانا

معشوقه به سامان شد تا باد چنین باداکفرش همه ایمان شد تا باد چنین باداملکی که پریشان شد از شومی شیطان شدباز آن سلیمان شد تا باد چنین بادایاری که دلم خستی در بر رخ ما بستیغمخواره یاران شد تا باد چنین باداهم باده جدا خوردی هم عیش جدا کردینک سرده ی مهمان شد تا باد چنین بادازان طلعت شاهانه زان مشعله خانههر گوشه چو میدان شد تا باد چنین بادازان خشم دروغینش زان شیوه شیرینشعالم شکرستان شد تا باد چنین باداشب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمدخورشید درخشان شد تا باد چنین بادا

ای دوست قبولم کن و جانم بستانمستم کن و از هر دو جهانم بستانبا هرچه دلم قرار گیرد بیتوآتش به من اندر زن و آنم بستان

اهمیت وفاداری به عهد و پیمانچون درخت است آدمی و بیخ، عهدبیـخ را تیــمــار می بایـــد بـه جهدعهـدفاسد، بیخِ پوســــــــیده بودوز شمـار و لــطف، بــبــریده بـُودشاخ و بـرگ نخل، گر چه ســبز بودبــا فســاد بیـخ، سبزی نیسـت سودور نــدارد بـرگســبز و بیـخ هستعـاقبت بیرون کنـد صد برگ، دست تـومشو غـرّه به عــلـمش، عهد جوعلم چـون قشرست و عهدش مغزِ او

در هوایت بی قرارم روز و شب
سر ز پایت بر ندارم روز و شب

بشنو این نی چون شکایت می‌کنداز جداییها حکایت می‌کندکز نیستان تا مرا ببریده‌انددر نفیرم مرد و زن نالیده‌اندسینه خواهم شرحه شرحه از فراقتا بگویم شرح درد اشتیاقهر کسی کو دور ماند از اصل خویشباز جوید روزگار وصل خویش

خیــر کـــن بــا خـلق، بهـر ایزدتیــا بـــرايِ راحــتجــان خـودتتــا هـمــاره دوســت بینی در نظــردر دلت نـایــد ز کین نـاخوش صور

یــار مرا غار مــرا عشق جگرخوار مرا
یار تویی غـــار تویی خواجه نگهدار مرا
نوح تویی روح تــویی فاتح و مفتوح تـویی
سینـــه مشــروح تــویی بـــر در اســرار مرا
نـــور تـــویی سـور تــویی دولت منصور تـویی
مـــرغ کـــه طــور تــویی خســته بــه منقار مرا
قطـــره تویی بحــر تویی لطـف تــویی قهــر تویی
قنــد تـــویی زهـــر تــویی بیــــش میـــازار مرا
حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی
روضــه اومیــد تویـــی راه ده ای یــار مرا
روز تــویی روزه تـــویی حـاصل دریوزه تـویی
آب تــویی کــوزه تــویی آب ده این بـــار مـــرا
دانـــه تویــی دام تــویی بــاده تویی جام تـویی
پختـــه تویی خـــام تــویی خـــام بمگـــذار مرا
این تن اگـــر کـــم تــندی راه دلــم کــم زندی
راه شــدی تــا نبــدی ایـــن همـــه گـــفتار مرا

جــنگ هـای خلق، بهر خوبی استبــرگ بی بــرگی، نشان طوبی استخشم هــای خلـق، بهـر آشتی استدام راحــت دایمــاً بـی راحتی استهــر زدن، بهـر نــــوازش را بــُـودهــــر گـــله از شـکر آگــه می کندجنـــگ ها می آشتـی آرد درســـتمـــارگیـر از بهــر یــاری مار جست

حیلت رها کن عاشقــا دیوانه شو دیوانه شو
و انـدر دل آتش درآ پــــروانـه شــو پروانــــــه شو
هــم خــویش را بیگـــانه کن هم خانه را ویرانه کن
و آنگه بیا با عاشقان هم خانـه شـو هم خانه شــو
رو سینــه را چـون سینه ها هفت آب شو از کینه ها
و آنگـــه شراب عشــق را پیمانـــه شــــو پیمانــه شـو
باید کـــه جملــه جــان شــوی تا لایق جانان شوی
گـــر ســوی مستــان میــروی مستانه شـــو مستانه شو…

گر شرم همی از آن و این باید داشتپس عیب کسان زیر زمین باید داشتور آینه وار نیک و بد بنمائیچون آینه روی آهنین باید داشت

اندر سر ما همت کاری دگر استمعشوقه خوب ما نگاری دگر استوالله که به عشق نیز قانع نشویمما را پس از این خزان بهاری دگر است

از جمــادی مـــُردم و نـــامی شـدموز نمـــا مـردم به حیوان بــــر زدممـــردم از حیـــوانی و آدم شــــدمپس چـــه ترسم کی ز مردن کم شدمحمــلـة دیـگــر بمـــیرم از بشـــرتا بـــرآرم از ملایـــک بــال و پــروز ملـک هم بــایــدم جستـن ز جوکُــلُّ شَــیءهـالــک الـــّا وجــههبــار دیـگر از مـلـک قــربـان شـومآنچـه انــدر وهم ناید آن شــــــومپس عـدم گــردم عـدم چون ارغنونگـویــــدم کــــانّا إِلَیــه راجــعون

درویشی و عاشقی به هم سلطانیستگنجست غم عشق ولی پنهانیستویران کردم بدست خود خانه دلچون دانستم که گنج در ویرانیست

من ذرّه و خورشید لقایی تو مرا
بیمارِ غمم عین دوایی تو مرابی‌بال و پر اندر پیِ تو می‌پرم
من کاه شدم چو کهربایی تو مرا

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و منخاک من گل شود و گل شکفد از گل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من

ای قـوم بــه حج رفتـه کجایید کجایید
معشــوق همیــن جـاست بیایید بیایید
معشــوق تــو همسـایه و دیــوار به دیوار
در بادیه ســـرگشته شمـــا در چــه هوایید
گــر صـــورت بی‌صـــورت معشـــوق ببینیــد
هــم خـــواجه و هــم خانه و هم کعبه شمایید
ده بـــــار از آن راه بـــدان خـــانه بـــرفتیــــد
یــک بـــار از ایـــن خانــه بــر این بام برآیید
آن خانــــه لطیفست نشان‌هـــاش بگفتیــد
از خــواجــــه آن خــــانـــــه نشانـــی بنماییـــد
یک دستـــه گــل کــو اگـــر آن بـــــاغ بدیدیت
یک گـــوهر جــــان کـــو اگـــر از بحر خدایید
با ایــــن همـه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

دلتنگم و دیدار تو درمان من استبی رنگ رخت زمانه زندان من استبر هیچ دلی مبـاد و بر هیچ تنیآنچ از غم هجران تو بر جان من است

چون نمایی آن رخ گلرنگ را
از طرب در چرخ آری سنگ رابار دیگر سر برون کن از حجاب
از برای عاشقان دنگ راتا که دانش گم کند مر راه را
تا که عاقل بشکند فرهنگ راتا که آب از عکس تو گوهر شود
تا که آتش واهلد مر جنگ رامن نخواهم ماه را با حسن تو
وان دو سه قندیلک آونگ رامن نگویم آینه با روی تو
آسمان کهنه پرزنگ رادردمیدی و آفریدی باز تو
شکل دیگر این جهان تنگ رادر هوای چشم چون مریخ او
ساز ده ای زهره باز آن چنگ را

ای یوسف خوش نام مـا خوش می‌روی بر بام مــــا
ای درشکـــسته جــام مـا ای بــردریـــــده دام ما
ای نــور مـا ای سور مـا ای دولت منصــور مـا
جوشی بنه در شور ما تا می‌شود انگور ما
ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما
آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما
ای یــار مـــا عیــار مـــا دام دل خمـــار مـــا
پا وامکــش از کار ما بستان گــــرو دستار مــا
در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل
وز آتـــــش ســودای دل ای وای دل ای وای مـــــا

من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم
نـــه از اینم نــه از آنم مــن از آن شهر کـلانم
نـــه پـــی زمــــر و قمــارم نه پی خمر و عقارم
نـــه خمیـــرم نــــه خمـــارم نــه چنینم نه چنانم
مـــن اگـــر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم
نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهــــل زمــــانم
خـــرد پـــوره آدم چـــه خبـــر دارد از ایــن دم
کــــه مــن از جمــله عالــم به دو صد پرده نهانم
مشنـو این سخن از من و نه زین خاطر روشن
که از این ظاهر و باطن نه پذیرم نه ستانم…

این جا کسی است پنهان
چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده ایوان من گرفتهاین جا کسی است پنهان
همچون خیال در دل
اما فروغ رویش ارکان من گرفته

بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شودداغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شوددیده عقل مست تو چرخه چرخ پست توگوش طرب به دست تو بی‌تو به سر نمی‌شودجان ز تو جوش می‌کند دل ز تو نوش می‌کندعقل خروش می‌کند بی‌تو به سر نمی‌شود

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنمای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

یک بوسه ز تو خواستم و شش دادیشاگرد که بودی که چنین استادیخوبی و کرم را چو نکو بنیادیای دنیا را ز تو هزار آزادی

گفتم صنما مگر که جانان منی
اکنون که همی نظر کنم جان منیمرتد گردم گر ز تو من برگردی
ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

من پیر فنا بدم جوانم کردیمن مرده بدم ز زندگانم کردیمی ترسیدم که گم شوم در ره تواکنون نشوم گم که نشانم کردی

هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست
ما به چمن می‌رویم عزم تماشا که راستنوبت خانه گذشت نوبت بستان رسید
صبح سعادت دمید وقت وصال و لقاست

جان من و جهان من، روی سپید تو شده‌ست
عاقبتم چنین شود، مرگ من و بقای تواز تو برآید از دلم، هر نفس و تنفسم
من نروم ز کوی تو، تا که شوم فنای تو

روان شد اشک یاقوتی ز راه دیدگان اینک
ز “عشق بی‌نشان” آمد نشان بی‌نشان اینکببین در رنگ معشوقان نگر در رنگ مشتاقان
که آمد این دو رنگ خوش از آن “بی‌رنگ جان” اینک…

اشعار مولانا درباره عطار نیشابوریهفت شهر عشق را عطار گشتما هنوز اندر خم یک کوچه ایممن آن مولای رومی ام که از نطقم شکر ریزدولیکن در سخن گفتن غلام شیخ عطارم

بی ‌عشق نشاط و طرب افزون نشود
بی ‌عشق وجود خوب و موزون نشودصد قطره ز ابر اگر به دریا بارد
بی ‌جنبش عشق دُر مکنون نشود

این قافله عمر عجب می گذرد
دریاب دمی که با طرب می گذرد
ساقی غم فردای حریفان چه خوری
پیش آر پیاله را که شب می گذرد خیام

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود
نی نام زما و نه نشان خواهد بود
زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل
زین پس چو نباشیم همان خواهد بود خیام

افسوس که سرمایه زکف بیرون شد
در پای اجل بسی جگرها خون شد
کس نامد از آن جهان که پرسم از وی
کاحوال مسافران دنیا چون شد خیام

نیکی و بدی که در نهاد بشر است
شادی و غمی که در قضا و قدر است
با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل
چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است خیام

ای دل ز زمانه رسم احسان مطلب
وز گردش دوران سرو سامان مطلب
درمان طلبي درد تو افزون گردد
با درد بسازو هيچ درمان مطلب خیام

بر خیر و مخور غم جهان گذران
خوش باشو دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران خیام

ای صاحب فتوا ز تو پرکارتریم
با این همه مستی زتو هُشیار تریم
تو خون کسان خوری و ما خون رزان
انصاف بده کدام خونخوار تریم؟ خیام

تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی
مشکل چه یکی چه صد هزار ای ساقی
خاکیم همه چنگ بساز ای ساقی
بادیم همه باده بیار ای ساقی

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

از جمله رفتگان این راه دراز
باز آمده ای کو که به ما گوید باز
هان بر سر این دو راهه از سوی نیاز
چیزی نگذاری که نمی آیی باز خیام

برخیز و مخور غم جهان گذران
بنشین و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت بتو خود نیامدی از دگران

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم
وین یکدم عمر را غنیمت شمریم
فردا که ازین دیر فنا در گذریم
با هفت هزار سالگان سر بسریم

گر آمدنم به خود بدی نامدمی
ور نیز شدن به من بدی کی شدمی
به زان نبدی که اندر این دیر خراب
نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

ای دل غم این جهان فرسوده مخور
بیهوده نئی غمان بیهوده مخور
چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید
خوش باش غم بوده و نابوده مخور

هر صبح که روی لاله شبنم گیرد
بالای بنفشه در چمن خم گیرد
انصاف مرا ز غنچه خوش می‌آید
کو دامن خویشتن فراهم گیرد

در گوش دلم گفت فلک پنهانی
حکمی که قضا بود ز من می‌دانی
در گردش خویش اگر مرا دست بدی
خود را برهاندمی ز سرگردانی

بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد
وز خوردن آدمی زمین سیر نشد
مغرور بدانی که نخورده‌ ست ترا
تعجیل مکن هم بخورد دیر نشد

آنها که کهن شدند و اینها که نوند
هر کس بمراد خویش یک تک بدوند
این کهنه جهان بکس نماند باقی
رفتند و رویم دیگر آیند و روند

گاویست در آسمان و نامش پروین
یک گاو دگر نهفته در زیر زمین
چشم خردت باز کن از روی یقین
زیر و زبر دو گاو مشتی خر بین

هر ذره که در خاک زمینی بوده است
پیش از من و تو تاج و نگینی بوده است
گرد از رخ نازنین به آزرم فشان
کانهم رخ خوب نازنینی بوده است

چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست
چون هست بهرچه هست نقصان و شکست
انگار که هرچه هست در عالم نیست
پندار که هرچه نیست در عالم هست

قومی متفکرند اندر ره دین
قومی به گمان فتاده در راه یقین
می‌ترسم از آن که بانگ آید روزی
کای بیخبران راه نه آنست و نه این

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است
رو شاد بزی اگر چه بر تو ستمی است
با اهل خرد باش که اصل تن تو
گردی و نسیمی و غباری و دمی است

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز بکاری بوده است
هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشم نگاری بوده است

رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین
نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین
نه حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین
اندر دو جهان کرا بود زهره این

هر یک چندی یکی برآید که منم
با نعمت و با سیم و زر آید که منم
چون کارک او نظام گیرد روزی
ناگه اجل از کمین برآید که منم

فصل گل و طرف جویبار و لب کشتبا یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشتپیش آر قدح که باده نوشان صبوحآسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت

چون بلبل مست راه در بستان یافتروی گل و جام باده را خندان یافتآمد به زبان حال در گوشم گفتدریاب که عمر رفته را نتوان یافت

چون چرخ بکام یک خردمند نگشتخواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشتچون باید مرد و آرزوها همه هشتچه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت

بر چهره گل نسیم نوروز خوش استدر صحن چمن روی دل‌افروز خوش استاز دی که گذشت هر چه گویی خوش نیستخوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

یک قطره آب بود و با دریا شد
یک ذره خاک و با زمین یکتا شد
آمد شدن تو اندرین عالم چیست؟
آمد مگسی پدید و ناپیدا شد خیام

ای چرخ فلک خرابی از کینه تستبیدادگری شیوه دیرینه تستای خاک اگر سینه تو بشکافندبس گوهر قیمتی که در سینه تست

در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش
دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش
ناگاه یکی کوزه برآورد خروش
کو کوزه‌گر و کوزه‌خر و کوزه فروش

خیام اگر ز باده مستی خوش باش
با ماهرخی اگر نشستی خوش باش
چون عاقبت کار جهان نیستی است
انگار که نیستی چو هستی خوش باش

می خوردن و شاد بودن آیین منستفارغ بودن ز کفر و دین دین منستگفتم به عروس دهر کابین تو چیستگفتا دل خرم تو کابین منست

خشت سر خم ز ملکت جم خوشتر
بوی قدح از غذای مریم خوشتر
آه سحری ز سینه خماری
از ناله بوسعید و ادهم خوشتر

در دهر هر آن که نیم نانی دارد
از بهر نشست آشیانی دارد
نه خادم کس بود نه مخدوم کسی
گو شاد بزی که خوش جهانی دارد

آنان که محیط فضل و آداب شدند
در جمع کمال شمع اصحاب شدند
ره زین شب تاریک نبردند برون
گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشتگفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست
گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشتیار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشتدر نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست
خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشتخیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم
کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشتگر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن
شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشتوقت آن شیرین قلندر خوش که در اطوار سیر
ذکر تسبیح ملک در حلقه زنار داشتچشم حافظ زیر بام قصر آن حوری سرشت
شیوه جنات تجری تحتها الانهار داشت

راهی ست راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیستهر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیستما را ز منع عقل مترسان و می بیار
کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیستاز چشم خود بپرس که ما را که می‌کشد
جانا گناه طالع و جرم ستاره نیستاو را به چشم پاک توان دید چون هلال
هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیستفرصت شمر طریقه رندی که این نشان
چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیستنگرفت در تو گریه حافظ به هیچ رو
حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست

بنده آصف عهدم دلم از راه مبر
که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینمبر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسندکه مکدر شود آیینه مهرآیینم

ناوک غمزه بیار و رسن زلف که من
جنگ‌ها با دل مجروح بلاکش دارمحافظا چون غم و شادی جهان در گذر استبهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود
رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی
جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود
جان عشاق سپند رخ خود می‌دانست
و آتش چهره بدین کار برافروخته بود
گر چه می‌گفت که زارت بکشم می‌دیدم
که نهانش نظری با من دلسوخته بود
کفر زلفش ره دین می‌زد و آن سنگین دل
در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود
دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت
الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود
یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود
گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ
یا رب این قلب شناسی ز که آموخته بود

بخوانید: اشعار عاشقانه حافظ؛ گلچین مجموعه اشعار عاشقانه حافظ شیرازی، زیباترین شعر های عاشقانه حافظ

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندری داندنه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشستکلاه داری و آیین سروری داند

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادستچه گویمت که به میخانه دوش مست و خرابسروش عالم غیبم چه مژده‌ها داده‌ست

فلک به مردم نادان دهد زمام مراد
تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بسهوای مسکن مألوف و عهد یار قدیمز رهروان سفرکرده عذرخواهت بس

نخست موعظه پیر صحبت این حرف است
که از مصاحب ناجنس احتراز کنیدهر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشقبر او نمرده به فتوای من نماز کنید

صد ملک دل به نیم نظر می‌توان خریدخوبان در این معامله تقصیر می‌کنندقومی به جد و جهد نهادند وصل دوستقومی دگر حواله به تقدیر می‌کنندفی الجمله اعتماد مکن بر ثبات دهرکاین کارخانه‌ایست که تغییر می‌کنندمی خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسبچون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند

پاسبان حرم دل شده‌ام شب همه شب
تا در این پرده جز اندیشه او نگذارممنم آن شاعر ساحر که به افسون سخناز نی کِلک، همه قند و شکر می‌بارم

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاری ناتوانی دادبرو معالجۀ خود کن ای نصیحتگوشراب و شاهد شیرین که را زیانی داد

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری
که حق صحبت مهر و وفا نگه داردغبار راهگذارت کجاست تا حافظبه یادگار نسیم صبا نگه دارد

همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرمای نسیم سحری بندگی من برسانکه فراموش مکن وقت دعای سحرم

بر سر آنم که گر ز دست برآید
دست به کاری زنم که غصه سر آیدخلوت دل نیست جای صحبت اضداددیو چو بیرون رود فرشته درآید

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش
ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال
مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش
رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار
کار ملک است آن که تدبیر و تأمل بایدش
تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست
راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش
با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام
هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش
نازها زان نرگس مستانه‌اش باید کشید
این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش
ساقیا در گردش ساغر تعلل تا به چند
دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش
کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود
عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارادر کوی نیک‌نامی ما را گذر ندادندگر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

من نمی دانم که چرا می گویند : اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست
و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد
چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید
واژه ها را باید شست

هر کجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره ، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچ های غربت

خانه دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت
به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت
نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا
سبز تر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
میروی تا ته آن کوچه
که از پشت بلوغ سر به در می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست؟

زندگی رسم خویشاوندی است
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرسشی دارد اندازه ی عشق
زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد
زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد
زندگی مجذور آیینه است
زندگی گل به توان ابدیت
زندگی ضرب زمین در ضربان دل ماست
زندگی هندسه ی ساده و یکسان نفس هاست

زندگی فهم نفهمیدن‌ هاست
آسمان نور خدا عشق سعادت
با ماست
در نبندیم به نور
در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
زندگی رسم پذیرایی از تقدیر است

کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ
کار ما شاید این است
که در افسون گل سرخ شناور باشیم

قایقی خواهم ساخت،
خواهم انداخت به آب.
پشت دریاها شهری است
که در آن پنجره‌ها رو به تجلی باز است
بام‌ ها جای کبوترهایی است، که به فواره هوش بشری می نگرند
دست هر کودک ده ساله شهر، شاخه معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می‌نگرند
که به یک شعله، به یک خواب لطیف
خاک، موسیقی احساس تو را می‌شنود
و صدای پر مرغان اساطیر می‌آید در باد
پشت دریا شهری است
که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحر خیزان است
شاعران وارث آب و خرد و روشنی‌اند.
پشت دریاها شهری ست
قایقی باید ساخت

هر که با مرغ هوا دوست شود
خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود

به سراغ من اگر می‌آیید
نرم و آهسته بیایید مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من

در دل من چیزی است مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم که دلم می‌خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه
دورها آوایی است که مرا می‌خواند.

کنار تو تنهاتر شده ام
از تو تا اوج تو، زندگی من گسترده است
از من تا من تو گسترده ای
با تو برخوردم
به راز پرستش پیوستم
از تو به راه افتادم
به جلوه ی رنج رسیدم
و با این همه ای شفاف
و با این همه ای شگرف
مرا راهی از تو به در نیست
زمین باران را صدا می زند
من تو را

چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید با زن خوابید
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیز نوشت
حرف زد
نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنون است
رخت ها را بکنیم
آب در یک قدمی است

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر، سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برآرم از دل:
وای، این شب چقدر تاریک است!
خنده‌ ای کو که به دل انگیزم؟
قطره‌ ای کو که به دریا ریزم؟
صخره‌ ای کو که بدان آویزم؟
مثل این است که شب نمناک است
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من، لیک، غمی غمناک است

زندگی خالی نیست
مهربانی هست سیب هست ایمان هست
آری تا شقایق هست زندگی باید کرد

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

چه کسی می داند که تو در پیله تنهایی خود تنهایی
چه کسی می داند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی
پیله ات را بگشا
تو به اندازه پروانه شدن زیبایی

صدا کن مرا
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می روید

چه خیالی ،
چه خیالی !
خوب می دانم
حوض نقاشی من
بی ماهی است …

شب،
گلدان پنجره ما را
ربوده است…

زندگی رسم خوشایندی است
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرسشی دارد اندازه عشق…

آدمی‌زاد طومار طولانی انتظار است
ای پرنده ولی تو…
خال یک نقطه در صفحه ارتجال حیاتی!

زندگی، شاید،
شعرِ پدرم بود که خواندچایِ مادر که مرا گرم نمود
نانِ خواهر که به ماهی ها دادزندگی، شاید
لبخندیست که دریغش کردیم

کجاست
جای رسیدن و
پهن کردن یک فرش و
بی خیال نشستن …

و من
در طلوع گل یاسی
از پشت انگشت های تو
بیدار خواهم شد …

پشت دریاها شهری است
که در آن پنجره‌ها
رو به تجلی باز است!
بام‌ها جای کبوترهایی است
که به فوارهٔ هوش بشری
می‌نگرند…

من از
مصاحبتِ آفتاب
می آیم،
کجاست سایه…؟

دستم را
به سراسر شب کشیدم؛زمزمهٔ نیایش
در بیداری انگشتانم ترواید؛خوشهٔ فضا را فشردم!
قطره های ستاره
در تاریکی درونم درخشید؛و سرانجام؛
در آهنگ مه آلود نیایش
تو را گم کردم … !

دلم گرفته ست
دلم عجیب گرفته ستو هیچ چیز
مرا از هجومِ خالیِ اطراف نمی رهاندو فکر می کنم
که این ترنّمِ موزونِ حُزن
تا به ابد
شنیده خواهد شد…

دیگران را هم غم هست به دل!
غم من لیک،
غمی غمناک است…

ساده باشیم!
ساده باشیم چه در باجهٔ یک بانک،
چه در زیر درخت…

و من
مفسر گنجشک های درهٔ گنگم…

و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست.
مرگ وارونه یک زنجره نیست.
مرگ در ذهن اقاقی
جاریست…

دچار باید بود
وگرنه
زمزمه حیرت میان دو حرف
حرام خواهد شد …

پشت دریاها شهری است
که در آن
وسعتِ خورشید
به اندازه ی چشمانِ
سحرخیزان است…

دَر نبندیم به نور
به آرامشِ پُرمهرِ نسیم
رو به این پنجره
با شوق سلامی بکنیم…

سفری دیگر، ای دوست
و به باغی دیگر!
بدرود..
بدرود،
و به همراهت نیروی هراس …

صدای پای تو آمد،
خیال کردم باد
عبور می کند..؛
از روی پرده های قدیمی…!

دلخوشم با نفسی
حبه قندی ، چایی …
صحبت اهل دلی …
فارغ از همهمه‌ دنیایی
دل خوشی‌ ها کم نیست
دیده‌ ها نابیناست …

صبح‌ خواهد‌ شد
و به این کاسه‌ آب
آسمان هجرت خواهد کرد …

چرا مردم
نمی دانند
که لادن
اتفاقی نیست…!

باید بلند شد
در امتداد وقت قدم زد،
گل را نگاه کرد،
ابهام را شنید
باید دویدن تا تهِ بودن…

سکوت ما به هم پیوست و ما ما شدیم
تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید
آفتاب از چهره ما ترسید
دریافتیم و خنده زدیم
نهفتیم و سوختیم
هر چه بهم تر تنهاتر
از ستیغ جداشدیم
من به خاک آمدم و
بنده شدم
تو بالا رفتی و خدا شدی…

باد
می رفت به سر وقت چنار
من
به سر وقت خدا می رفتم …

از بی کران تو می ترسم
ای دوست!!
موج نوازشی…

دوست را
زیر باران باید دیدعشق را
زیر باران باید جست

خانه دوست کجاست؟
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:
نرسیده به درخت
کوچه باغی است
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی
دو قدم مانده به گل

زندگی مجذورِ آیینه است!
زندگی گل به توان اَبَدیَت،
زندگی ضربِ زمین در ضربانِ دل ها،
زندگی هندسه ساده و یکسان نفس هاست…

زندگی سوت قطاری است
که در خواب پُلی می پیچد
زندگی دیدن یک باغچه
از شیشهٔ مسدود هواپیماست
خبر رفتن موشک به فضا،
لمس تنهایی ماه،
فکر بوییدن گل در کره ای دیگر…

کسی نیست،
بیا زندگی را بدزدیم،
آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم…

و عشق سفربه روشنی اهتزار اشیاست…
و عشق صدای فاصله هاست….
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند…!

زندگی نیست بجز عشق
بجز حرف محبت به کَسی
وَر نه هر خار و خَسی
زندگی کرده بَسی…

به چه می‌اندیشى؟
نگرانى بیجاست …
عشق اینجا و خدا هم اینجاست
لحظه‌ها را دریاب …

صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست چارهٔ عشق احتمال شرط محبت وفاستمالک رد و قبول هر چه کند پادشاستگر بزند حاکم است ور بنوازد رواستگر چه بخواند هنوز دست جزع بر دعاستور چه براند هنوز روی امید از قفاستبرق یمانی بجست باد بهاری بخاستطاقت مجنون برفت خیمهٔ لیلی کجاستغفلت از ایام عشق پیش محقق خطاستاول صبح است خیز کآخر دنیا فناستصحبت یار عزیز حاصل دور بقاستیک دمه دیدار دوست هر دو جهانش بهاستدرد دل دوستان گر تو پسندی رواستهر چه مراد شماست غایت مقصود ماستبنده چه دعوی کند حکم خداوند راستگر تو قدم می‌نهی تا بنهم چشم راستاز در خویشم مران کاین نه طریق وفاستدر همه شهری غریب در همه ملکی گداستبا همه جرمم امید با همه خوفم رجاستگر درم ما مس است لطف شما کیمیاستسعدی اگر عاشقی میل وصالت چراستهر که دل دوست جست مصلحت خود نخواست

ای طفل که دفع مگس از خود نتوانی
هر چند که بالغ شدی آخر تو آنی
شکرانه‌ی زور آوری روز جوانی
آنست که قدر پدر پیر بدانی

چو می‌دانستی افتادن به ناچار
نبایستی چنین بالا نشستن
به پای خویش رفتن به نبودی
کز اسب افتادن و گردن شکستن؟

یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم
زان دو لب شیرینت صد شور برانگیزم

باد آمد و بوی عنبر آورد
بادام شکوفه بر سر آوردشاخ گل از اضطراب بلبل
با آن همه خار سر درآوردتا پای مبارکش ببوسم
قاصد که پیام دلبر آوردما نامه بدو سپرده بودیم
او نافه مشک اذفر آوردهرگز نشنیده‌ام که بادی
بوی گلی از تو خوشتر آورد

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن به از آن که ببندی و نپاییدوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چراییای که گقتی مرو اندر پی خوبان زمانه
ماکجاییم در این بحر تفکر تو کجاییگفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیاییخلق گویند برو دل به هوای دگری ده
نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوایی

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست
طاقت بار فراق این همه ایامم نیستخالی از ذکر تو عضوی چه حکایت باشد
سر مویی به غلط در همه اندامم نیستگو همه شهر به جنگم به درآیند و خلاف
من که در خلوت خاصم خبر از عامم نیستبه خدا و به سراپای تو کز دوستیت
خبر از دشمن و اندیشه ز دشنامم نیستدوستت دارم اگر لطف کنی ور نکنی
به دو چشم تو که چشم از تو به انعامم نیست

مگسی گفت عنکبوتی را
کاین چه ساقست و ساعد باریک
گفت اگر در کمند من افتی
پیش چشمت جهان کنم تاریک

تا کی روم از عشق تو شوریده به هر سوی
تا کی دوم از شور تو دیوانه به هر کویصد نعره همی‌آیدم از هر بن مویی
خود در دل سنگین تو نگرفت سر مویبر یاد بناگوش تو بر باد دهم جان
تا باد مگر پیش تو بر خاک نهد رویسرگشته چو چوگانم و در پای سمندت
می‌افتم و می‌گردم چون گوی به پهلویخود کشته ابروی توام من به حقیقت
گر کشتنیم بازبفرمای به ابرویآنان که به گیسو دل عشاق ربودند
از دست تو در پای فتادند چو گیسویتا عشق سرآشوب تو همزانوی ما شد
سر برنگرفتم به وفای تو ز زانویبیرون نشود عشق توام تا ابد از دل
کاندر ازلم حرز تو بستند به بازویعشق از دل سعدی به ملامت نتوان برد
گر رنگ توان برد به آب از رخ هندوی

دیو اگر صومعه داری کند اندر ملکوت
همچو ابلیس همان طینت ماضی دارد
ناکسست آنکه به دراعه و دستار کسست
دزد دزدست وگر جامه‌ی قاضی دارد

هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟
یا دیو کسی گفت که رضوان بهشتست؟
نیکی و بدی در گهر خلق سرشتست
از نامه نخوانند مگر آنچه نوشتست

بیا بیا که مرا با تو ماجرایی هست
بگوی اگر گنهی رفت و گر خطایی هستروا بود که چنین بی‌حساب دل ببری
مکن که مظلمه خلق را جزایی هستتوانگران را عیبی نباشد ار وقتی
نظر کنند که در کوی ما گدایی هستبه کام دشمن و بیگانه رفت چندین روز
ز دوستان نشنیدم که آشنایی هستکسی نماند که بر درد من نبخشاید
کسی نگفت که بیرون از این دوایی هستهزار نوبت اگر خاطرم بشورانی
از این طرف که منم همچنان صفایی هستبه دود آتش ماخولیا دماغ بسوخت
هنوز جهل مصور که کیمیایی هستبه کام دل نرسیدیم و جان به حلق رسید
و گر به کام رسد همچنان رجایی هستبه جان دوست که در اعتقاد سعدی نیست

گر خردمند از اوباش جفایی بیند
تا دل خویش نیازارد و درهم نشود
سنگ بی‌قیمت اگر کاسه‌ی زرین بشکست
قیمت سنگ نیفزاید و زر کم نشود

شب فراق که داند که تا سحر چند است
مگر کسی که به زندان عشق دربند استگرفتم از غم دل راه بوستان گیرم
کدام سرو به بالای دوست مانند استپیام من که رساند به یار مهرگسل
که برشکستی و ما را هنوز پیوند استقسم به جان تو گفتن طریق عزت نیست
به خاک پای تو وان هم عظیم سوگند استکه با شکستن پیمان و برگرفتن دل
هنوز دیده به دیدارت آرزومند استبیا که بر سر کویت بساط چهرهٔ ماست
به جای خاک که در زیر پایت افکنده‌ستخیال روی تو بیخ امید بنشانده‌ست
بلای عشق تو بنیاد صبر برکنده‌ستعجب در آن که تو مجموع و گر قیاس کنی
به زیر هر خم مویت دلی پراکند استاگر برهنه نباشی که شخص بنمایی
گمان برند که پیراهنت گل آکند استز دست رفته نه تنها منم در این سودا
چه دست ها که ز دست تو بر خداوند استفراق یار که پیش تو کاه برگی نیست
بیا و بر دل من بین که کوه الوند استز ضعف طاقت آهم نماند و ترسم خلق
گمان برند که سعدی ز دوست خرسند است

حاکم ظالم به سنان قلم
دزدی بی‌تیر و کمان می‌کند
گله ما را گله از گرگ نیست
این همه بیداد شبان می‌کند
آنکه زیان می‌رسد از وی به خلق
فهم ندارد که زیان می‌کند
چون نکند رخنه به دیوار باغ
دزد، که ناطور همان می‌کند

ای سرو بلند قامت دوست
وه وه که شمایلت چه نیکوستدر پای لطافت تو میراد
هر سرو سهی که بر لب جوستنازک بدنی که می‌نگنجد
در زیر قبا چو غنچه در پوستمه پاره به بام اگر برآید
که فرق کند که ماه یا اوستآن خرمن گل نه گل که باغ است
نه باغ ارم که باغ مینوستآن گوی معنبرست در جیب
یا بوی دهان عنبرین بوستمی‌ سوزد و همچنان هوادار
می‌ میرد و همچنان دعا گوستخون دل عاشقان مشتاق
در گردن دیده بلا جوستمن بنده لعبتان سیمین
کاخر دل آدمی نه از روستبسیار ملامتم بکردند
کاندر پی او مرو که بدخوستای سخت دلان سست پیمان
این شرط وفا بود که بی‌ دوستبنشینم و صبر پیش گیرمدنباله کار خویش گیرم

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی توشب از فراق تو می‌نالم ای پری رخسار
چو روز گردد گویی در آتشم بی تودمی تو شربت وصلم نداده‌ای جانا
همیشه زهر فراقت همی چشم بی تواگر تو با من مسکین چنین کنی جانا
دو پایم از دو جهان نیز درکشم بی توپیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار
جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

من از آن روز که دربند توام آزادم
پادشاهم که به دست تو اسیر افتادمهمه غم‌های جهان هیچ اثر می‌نکند
در من از بس که به دیدار عزیزت شادمخرم آن روز که جان می‌رود اندر طلبت
تا بیایند عزیزان به مبارک بادممن که در هیچ مقامی نزدم خیمه انس
پیش تو رخت بیفکندم و دل بنهادمدانی از دولت وصلت چه طلب دارم هیچ
یاد تو مصلحت خویش ببرد از یادمبه وفای تو کز آن روز که دلبند منی
دل نبستم به وفای کس و در نگشادمتا خیال قد و بالای تو در فکر منست
گر خلایق همه سروند چو سرو آزادمبه سخن راست نیاید که چه شیرین سخنی
وین عجبتر که تو شیرینی و من فرهادم

بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی
به کجا روم ز دستت که نمی‌دهی مجالینه ره گریز دارم نه طریق آشنایی
چه غم اوفتاده‌ای را که تواند احتیالیهمه عمر در فراقت بگذشت و سهل باشد
اگر احتمال دارد به قیامت اتصالیچه خوش است در فراقی همه عمر صبر کردن
به امید آن که روزی به کف اوفتد وصالیبه تو حاصلی ندارد غم روزگار گفتن
که شبی نخفته باشی به درازنای سالیغم حال دردمندان نه عجب گرت نباشد
که چنین نرفته باشد همه عمر بر تو حالیسخنی بگوی با من که چنان اسیر عشقم
که به خویشتن ندارم ز وجودت اشتغالیچه نشینی ای قیامت بنمای سرو قامت
به خلاف سرو بستان که ندارد اعتدالیکه نه امشب آن سماع است که دف خلاص یابد
به طپانچه‌ ای و بربط برهد به گوشمالیدگر آفتاب رویت منمای آسمان را
که قمر ز شرمساری بشکست چون هلالیخط مشک بوی و خالت به مناسبت تو گویی
قلم غبار می‌رفت و فرو چکید خالیتو هم این مگوی سعدی که نظر گناه باشد
گنه است برگرفتن نظر از چنین جمالی

هر دولت و مکنت که قضا می‌بخشد
در وهم نیاید که چرا می‌بخشد
بخشنده نه از کیسه‌ی ما می‌بخشد
ملک آن خداست تا کرا می‌بخشد

نادان همه جا با همه کس آمیزد
چون غرقه به هر چه دید دست آویزد
با مردم زشت نام همراه مباش
کز صحبت دیگدان سیاهی خیزد

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا
تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مراسوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا
نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر
تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مراشربتی تلختر از زهر فراقت باید
تا کند لذت وصل تو فراموش مراهر شبم با غم هجران تو سر بر بالین
روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرابی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند
به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

ما همه چشمیم و تو نور ای صنم
چشم بد از روی تو دور ای صنمروی مپوشان که بهشتی بود
هر که ببیند چو تو حور ای صنمحور خطا گفتم اگر خواندمت
ترک ادب رفت و قصور ای صنمتا به کرم خرده نگیری که من
غایبم از ذوق حضور ای صنمروی تو بر پشت زمین خلق را
موجب فتنه‌ست و فتور ای صنماین همه دلبندی و خوبی تو را
موضع نازست و غرور ای صنمسروبنی خاسته چون قامتت
تا ننشینیم صبور ای صنماین همه طوفان به سرم می‌رود
از جگری همچو تنور ای صنمسعدی از این چشمه حیوان که خورد
سیر نگردد به مرور ای صنم

چنان خوب رویی بدان دلربایی
دریغت نیاید به هر کس نماییمرا مصلحت نیست لیکن همان به
که در پرده باشی و بیرون نیاییوفا را به عهد تو دشمن گرفتم
چو دیدم مرا فتنه تو بیوفاییچنین دور از خویش و بیگانه گشتم
که افتاد با تو مرا آشناییاگر نه امید وصال تو بودی
ز دیده برون کردمی روشنایینیاید تو را هیچ غم بی‌دل من
کسی دید خود عید بی‌روستاییمن و غم ازین پس که دور از رخ تو
چه باشد اگر یک شبی پیشم آیی

من بی‌ مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشمتو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری
که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشمخویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم
که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشمهرگز اندیشه نکردم که کمندت به من افتد
که من آن وقع ندارم که گرفتار تو باشمهرگز اندر همه عالم نشناسم غم و شادی
مگر آن وقت که شادی خور و غمخوار تو باشمگذر از دست رقیبان نتوان کرد به کویت
مگر آن وقت که در سایه زنهار تو باشمگر خداوند تعالی به گناهیت بگیرد
گو بیامرز که من حامل اوزار تو باشممردمان عاشق گفتار من ای قبله خوبان
چون نباشند که من عاشق دیدار تو باشممن چه شایسته آنم که تو را خوانم و دانم
مگرم هم تو ببخشی که سزاوار تو باشمگر چه دانم که به وصلت نرسم بازنگردم
تا در این راه بمیرم که طلبکار تو باشمنه در این عالم دنیا که در آن عالم عقبی
همچنان بر سر آنم که وفادار تو باشم

ای یار ناسامان من از من چرا رنجیده‌ای
وی درد و ای درمان من از من چرا رنجیده‌ایای سرو خوش بالای من ای دلبر رعنای من
لعل لبت حلوای من از من چرا رنجیده‌ایبنگر ز هجرت چون شدم سرگشته چون گردون شدم
وز ناوکت پرخون شدم از من چرا رنجیده‌ای؟گر من بمیرم در غمت خونم بتا در گردنت
فردا بگیرم دامنت از من چرا رنجیده‌ایمن سعدی درگاه تو عاشق به روی ماه تو
هستیم نیکوخواه تو از من چرا رنجیده‌ای

با جوانی سر خوش است این پیر بی تدبیر راجهل باشد با جوانان پنجه کردن پیر راروز بازار جوانی پنج روزی بیش نیستنقد را باش ای پسر کآفت بود تأخیر راای که گفتی دیده از دیدار بت رویان بدوزهر چه گویی چاره دانم کرد جز تقدیر رازهد پیدا کفر پنهان بود چندین روزگارپرده از سر برگرفتیم آن همه تزویر راسعدیا در پای جانان گر به خدمت سر نهیهمچنان عذرت بباید خواستن تقصیر را

از در درآمدی و من از خود به درشدم
گفتی کز این جهان به جهان دگر شدمگوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست
صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدمچون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب
مهرم به جان رسید و به عیوق برشدمگفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق
ساکن شود بدیدم و مشتاقتر شدمدستم نداد قوت رفتن به پیش یار
چندی به پای رفتم و چندی به سر شدمتا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم
از پای تا به سر همه سمع و بصر شدممن چشم از او چگونه توانم نگاه داشت
کاول نظر به دیدن او دیده ور شدمبیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان
مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدماو را خود التفات نبودش به صید من
من خویشتن اسیر کمند نظر شدمگویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد
اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است
چو یار ناز نماید شما نیاز کنید

الا یا ایها الساقی..الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌هابه بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌هامرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌هابه می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌هاشب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبک باران ساحل‌ هاهمه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ هاحضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ
متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها

حتما ببینید : اشعار عاشقانه حافظ

از خون دل نوشتم نزدیکِ دوست نامه
اِنّی رَأیْتُ دَهْرَاً مِنْ هِجْرِکَ الْقیامهدارم من از فراقش در دیده صد علامت
لیست دموع عینی هذا لنا العلامههر چند کآزمودم از وی نبود سودم
من جرب المجرب حلت به الندامهپرسیدم از طبیبی احوال دوست گفتا
فی بعدها عذاب فی قربها السلامهگفتم ملامت آید گر گرد دوست گردم
و الله ما راینا حبا بلا ملامهحافظ چو طالب آمد جامی به جان شیرین
حتی یذوق منه کاسا من الکرامه

چون چشم تو دل می‌برد از گوشه نشینان
همراه تو بودن گنه از جانب ما نیستروی تو مگر آینه لطف الهیست
حقا که چنین است و در این روی و ریا نیست

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد
یا بخت من طریق مروت فروگذاشت
یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد
گفتم مگر به گریه دلش مهربان کنم
چون سخت بود در دل سنگش اثر نکرد
شوخی مکن که مرغ دل بی‌قرار من
سودای دام عاشقی از سر به درنکرد
هر کس که دید روی تو بوسید چشم من
کاری که کرد دیده من بی نظر نکرد
من ایستاده تا کنمش جان فدا چو شمع
او خود گذر به ما چو نسیم سحر نکرد

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفتگل بخندید که از راست نرنجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفتگر طمع داری از آن جام مرصع می لعل
ای بسا در که به نوک مژه‌ات باید سفتتا ابد بوی محبت به مشامش نرسد
هر که خاک در میخانه به رخساره نرفتدر گلستان ارم دوش چو از لطف هوا
زلف سنبل به نسیم سحری می‌آشفتگفتم ای مسند جم جام جهان بینت کو
گفت افسوس که آن دولت بیدار بخفتسخن عشق نه آن است که آید به زبان
ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شنفتاشک حافظ خرد و صبر به دریا انداخت
چه کند سوز غم عشق نیارست نهفت

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشتگفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست
گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشتیار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشتدر نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست
خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشتخیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم
کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشتگر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن
شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشتوقت آن شیرین قلندر خوش که در اطوار سیر
ذکر تسبیح ملک در حلقه زنار داشتچشم حافظ زیر بام قصر آن حوری سرشت
شیوه جنات تجری تحتها الانهار داشت

جانا تو را که گفت که احوال ما مپرس
بیگانه گرد و قصهٔ هیچ آشنا مپرسز آنجا که لطف شامل و خلق کریم توست
جرم نکرده عفو کن و ماجرا مپرس

راهی ست راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیستهر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیستما را ز منع عقل مترسان و می بیار
کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیستاز چشم خود بپرس که ما را که می‌کشد
جانا گناه طالع و جرم ستاره نیستاو را به چشم پاک توان دید چون هلال
هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیستفرصت شمر طریقه رندی که این نشان
چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیستنگرفت در تو گریه حافظ به هیچ رو
حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست

چو لعل شکرینت بوسه بخشد
مذاق جان من ز او پر شکر بادمرا از توست هر دم تازه عشقی
تو را هر ساعتی حسنی دگر بادو گر کنم طلب نیم بوسه صد افسوس
ز حقه دهنش چون شکر فرو ریزدمن آن فریب که در نرگس تو می‌بینم
بس آب روی که با خاک ره برآمیزدفراز و شیب بیابان عشق دام بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد

مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوستواله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس
طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوستزلف او دام است و خالش دانه آن دام و من
بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوستسر ز مستی برنگیرد تا به صبح روز حشر
هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوستبس نگویم شمه‌ای از شرح شوق خود از آنک
دردسر باشد نمودن بیش از این ابرام دوستگر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا
خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوستمیل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوستحافظ اندر درد او می‌سوز و بی‌درمان بساز
زان که درمانی ندارد درد بی‌آرام دوست

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کردآه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت
آه از آن مست که با مردم هشیار چه کرداشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار
طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کردبرقی از منزل لیلی بدرخشید سحر
وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کردساقیا جام می‌ام ده که نگارنده غیب
نیست معلوم که در پرده اسرار چه کردآن که پرنقش زد این دایره مینایی
کس ندانست که در گردش پرگار چه کردفکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد

چه جرم کرده‌ام ای جان و دل به حضرت تو
که طاعت من بی‌دل نمی‌شود مقبولبه درد عشق بساز و خموش کن حافظ
رموز عشق مکن فاش پیش اهل عقول

جز نقش تو در نظر نیامد ما را
جز کوی تو رهگذر نیامد ما راخواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت
حقا که به چشم در نیامد ما را

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا رابده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا رافغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهر آشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما راز عشق نا تمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا رامن از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا رااگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا رانصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا راحدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما راغزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنمدل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توستگوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توستروزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توستگرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توستهوشنگ ابتهاج

وقتی که زندگی من
هیچ چیز نبود
هیچ چیز به جز تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم
باید، باید، باید
دیوانه وار دوست بدارم
کسی را که مثل هیچ کس نیستفروغ فرخزاد

عاشقت هستم
عاشق هر آنچه هستی
عاشق هر آنچه انجام می دهی
تو بانوی جذاب زندگی ام هستی
فریبندگی و عشق تو زندگی ام را با ارزش کرده
تو عشق من و بهترین دوستم هستی
همسرم
همیشه عاشقت هستم!

بین من و تو
چهل زندان بود
حیاط به حیاط زندان
با پرچم صلحی در دست آمدم
تو نبودی.شمس لنگرودی

صدای قلب نیست
صدای پای توست
که شب ها در سینه ام می دوی
کافی ست کمی خسته شوی
کافی ست بایستی.گروس عبدالملکیان

کاش می شد عشق را آغاز کرد
با هزاران گل یاس آن را ناز کرد
کاش می شد شیشه غم را شکست
دل به دست آورد نه این که دل شکست

تو را هیچ گاه آرزو نخواهم کرد !
تو را لحظه ای خواهم پذیرفت که خودت بیایی
نه با آرزوی من …

زندگی آب روانی است، روان می گذرد
هر چه تقدیر من و توست، همان می گذرد

در دنیای عشقهیچ چیز مهم تر از تو نیستپس تو راحت باش جانمبرای من قهر و آشتی فرقی نداردمن حافظه‌ کوتاه مدتمخراب شده استو هر روز که از خواب بیدار می‌ شومتا همانجا یادم است که گفتی دوستت دارم

پیری آن نیست که بر سر زند موی سفید
هر جوانی که به دل عشق ندارد پیر است

تا رنج تحمل نکنی گنج نبینی
تا شب نرود صبح پدیدار نباشد“سعدی شیرازی”

دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است

عشق من نسبت به تو مانند دریای مواج است
عشقی عمیق و قدرتمند و جاودان
که در برابر طوفان ها و بادها و باران ها
همیشه زنده خواهد ماند
قلب های ما سرشار از پاکی و عشق هستند
و من با هر ضربان قلب بیشتر از قبل عاشقت می شوم

هر که نامخت از گذشت روزگار
نیز ناموزد ز هیچ آموزگار“رودکی”

برگ درختان سبز در نظر هوشیار
هر ورقش دفتری ست معرفت کردگار

ز یاران کینه هرگز در دل یاران نمی ماند
به روی آب جای قطره ی باران نمی ماند

ز خاک کوی تو هر خار سوسنی است مرا
به زیر زلف تو هر موی مسکنی است مرا“خاقانی”

هر چه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق
کاین همه گفتند و آخر نیست این افسانه را“وحشی بافقی”

زندگی یعنی همین لبخند توعشق یعنی یک نفر مانند تومرحبا بر عشق تفسیرش توییآفرین بر آسمان ماهش تویی

در هوایت بی قرارم روز و شب
سر ز پایت بر ندارم روز و شب“مولانا”

دلبرا خورشید تابان ذره‌ ایی از روی تست“خواجوی کرمانی”

ای عشق همه بهانه از توست من خامشم این ترانه از توستمن اندوه خویش را ندانماین گریه‌ی بی‌بهانه از توستمن می‌گذرم خموش و گمنام آوازه‌ی جاودانه از توستچون سایه مرا ز خاک برگیر کاینجا سرو آستانه از توستهوشنگ ابتهاج

ای به زیر پوستم پنهان شده همچو خون در پوستم جوشان شدهبا توام، دیگر ز دردی بیم نیستهست اگر جز درد خوشبختیم نیستفروغ فرخزاد

نثار کن خودت را با آن که مغروری، نثار کن هرچه که داری! جوانی، مهمانی گریز پاست وتا چشم باز کنی رفته است.نثار کن خود را به کودک بی نوایی که جلودار عشقش نمی شوی سرشارش کن، آنگاه خود مالک خود خواهی بود.هِرمان هِسِه

نگارینا دل و جانم ته داریهمه پیدا و پنهانم ته داری‌نمی‌دونم که این درد از که دارمهمی دونم که درمانم ته داری

تو عاشقانه‌ترین نامو جاودانه‌ترین یادیتو از تبار بهاری تو باز می‌گردیتو آن یگانه‌ترین رازی ای یگانه‌ترینتو جاودانه‌ترینیبرای آنکه نمی‌داندبرای آنکه نمی‌خواهدبرای آنکه نمی‌داند و نمی‌خواهدتو بی‌نشانه‌ترین باشای یگانه‌ترینمحمود مشرف آزاد تهرانی

خوشا دردی که درمانش تو باشیخوشا راهی که پایانش تو باشیخوشا آن دل که دلدارش تو باشیخوشا جانی که جانانش تو باشیخوشی و خرمی و کامرانی کسی دارد که خواهانش تو باشیچه خوش باشد دل امیدواریکه امید دل و جانش تو باشیعراقی

ای همیشه جاودانه در میان لحظه هایمغصه معنایی نداره تا تو میخندی برایمپیش تو از یاد بردم روزهای سختی ام راعشق مدیون تو هستم لحظه ی خوشبختی ام را

زدستم برنمی‌خیزد که یکدم بی تو بنشینم به جز رویت نمی‌خواهم که روی هیچکس بینمتو را من دوست می‌دارم خلاف هر که در عالم اگر طعنه است در عقلم اگر رخنه‌ست در دینممن اول روز دانستم که با شیرین درافتادمکه چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینمبرای ای صبح مشتاقان اگر نزدیک روز آمدکه بگرفت این شب یلدا هلال از ماه و پروینمسعدی

کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو راغیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضورپنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو رابا صد هزار جلوه برون آمدی که من با صد هزار دیده تماشا کنم تو رازیبا شود به کارگه عشق، کار من هرگه نظر به صورت زیبا کنم تو رافروغی بسطامی

آسمان آبی چشمان تو مال من استتا زنم پر در میان آسمانت همسرمزندگی از مهر و لبخند تو پر شور و شر استعاشقم بر آن کلام مهربانت همسرم

نه در سر غیر سودای تو باشد نه در دل جز تمنای تو باشدبه کس غیر از تو نگشایم در دلکه جای غیر یا جای تو باشدمشتاق اصفهانی

ای نور دل و دیده و جانم! چونی؟ وی آرزوی هر دو جهانم! چونی؟من بی لب لعل تو چنانم که مپرس تو بی رخ زرد من، ندانم چونی؟تو سرنوشت منی از تو من کجا بگریزم کجا رها شوم از این طلسم تا بگریزمبه جز تو نیست هر آن کس که دوست داشته بودم اگر هر آینه سوی گذشته‌ها بگریزمبه هر کجا که روم آسمان من این استسیاه مثل دو چشم تو، پس چرا بگریزمحسین منزوی

صاحب قبله و قبله ،دو عزیزند،ولی
خوش‎تر آن است من از قبله‎نما بنویسم!‏
آسمان مثل تو احساس مرا درک نکرد
باز،غمنامه ،به بیگانه چرا بنویسم؟‏
تا به کی،زیر چنین سقف سیاه و سنگین
قصه‎ی درد، به امید دوا بنویسم؟‏
قلمم، جوهرش از جوش و جراحت ،جاری‎است
پست باشم که پی نان و نوا بنویسم
بارها قصد خطر کردم و گفتی:ننویس!‏
پس من این بغض فروخورده کجا بنویسم؟‏
بعد یک عمر ببین دست و دلم می‎لرزد
که“من”و“تو”به هم آمیزم و ما بنویسم!‏
“من”و“تو”چون تن و جان‎اند،مخواه و مگذر
این دو را،باز همین‎طور ،جدا بنویسم
شعر من با تو پر از شادی و شیرین‎کامی‎است
باز ،حتا اگر از سوگ و عزا بنویسم
با تو از حرکت دستم برکت می‎بارد
فرق هم نیست،چه نفرین چه دعا بنویسم!‏
از نگاهت ،به رویم ،پنجره‎ای را بگشا
تا در آن منظره‎ی روح‎گشا بنویسم
تیغ و تشباد هم از ریشه نخواهد خشکاند
غزلی را که در آن حال و هوا بنویسم
عشق،آن روز که این لوح و قلم دستم داد
گفت هرشب غزل چشم شما بنویسم

زالطاف خدا کنار هم زیستن استتنها نشدن به کلبه ی خویشتن استمعشوق بغل گیر و به وی بوسه بزنکان حج دگر به همسر آمیختن است

هر دوست که در جهان گرفتیم
دشمن به از آن گرفت ما را
هر چند که راستیم چون تیر
او همچو کمان گرفت ما را

یارب دل پاک و جان آگاهم ده
آه شب و گریه سحرگاهم ده
در راه خود اول ز خودم بیخود کن
بیخود چو شدم ز خود بخود راهم دهخواجه عبدالله انصاری

گه مایل دنیایم و گه طالب عقبا
انداخت خیالت ز کجایم به کجاهابیدل دهلوی

گل اگر خار نداشت
دل اگر بی غم بود
اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود،
زندگی،
عشق،
اسارت،
قهر و آشتی،
همه ی بی معنا بودفریدون مشیری

ناله را هرچند می خواهم که پنهانی کشم
سینه می گوید که من تنگ آمدم، فریاد کنامیر خسرو دهلوی

جهان سر به سر حکمت و عبرت است
چرا بهره ما همه غفلت استفردوسی

هر که در عاشقی قدم نزده است
بر دل از خون دیده نم نزده است
او چه داند که چیست حالت عشق
که بر او عشق، تیر غم نزده استخاقانی

ز تمام بودنی ها، تو همین از آن من باش
که به غیر با تو بودن، دلم آرزو نداردحسین منزوی

مرا هزار امید است و هر هزار توییشروع شادی و پایان انتظار توییبهارها که ز عمرم گذشت و بی تو گذشتچه بود غیر خزان ها اگر بهار توییدلم ز هرچه به غیر از تو بود خالی مانددر این سرا تو بمان ! ای که ماندگار تویی

اگر ان ترک شیرازی به دست آرد دل ما رابه خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا رابده ساقی می باقی که در جنّت نخواهی یافتکنار آب رکن آباد و گلگشت مصلّا رافغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوبچنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما راز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی ستبه آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا رامن از ان حسن روزافزون که یوسف داشت دانستمکه عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا رابدم گفتیّ و خرسندم، عفاک الله نکو گفتیجواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا رانصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارندجوانان سعادتمند پند پیر دانا راحدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جوکه کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما راغزل گفتیّ و دُر سفتی بیا و خوش بخوان حافظکه بر نظم تو افشاند فلک عِقد ثریّا راحافظ

مرا از واژه های احساسی ام بگیربگذار ساده توصیفت کنماصلا بی هیچ تعارفیمیدانم انتظار زیادیستبرایم “من” باشبیا خاص باش

گیرم اندوه تو خواب است و نگاه تو خیال
پس دلم منتظر کیست عزیز این همه سال؟
پس دلم منتظر کیست که من بی خبرم؟
که من از آتش اندوه خودم شعله ورم؟
ماه یک پنجره وا شد به خیالم که تویی
همه جا شور به پا شد به خیالم که تویی…

همیشه با من بمان
هیچکس
عاشقانه تر از من،
نمی‌تواندتو
را بسراید
تو در تمام لحظه‌هایم
تکرار می‌شوی
اما؛هیچگاه
تکراری نمی‌شوی

عزیزدلممن به جای آنکه بی صبرانهدر انتظار پایان نه ماه بارداری بمانمهر لحظه از این دوران را با عشق وجودت می گذرانمچرا که شانس این را داشته‌ امکه بهترین موجود جهان را در وجودم پرورش دهمو معجزه خداوند را با پوست و استخوانم حس کنم

من آن گلبرگ مغرورم نمی میرم ز بی آبیولی بی دوست میمیرم در این مرداب تنهایی

جگرگوشه امچشمانم خیره به راهت ماندهبیا بیا که یقین دارم با تو عاشق تر می شومبا عطر تنت مست تر می شوماصلا با تو دوباره متولد می شوممن به واسطه وجود با برکتت مادر می شوم

قطار می رود، تو میروی، تمام ایستگاه میرود و من چقدرساده ام که سال های سال در انتظار تو کنار این قطار رفته ایستاده و هم چنان به نرده های ایستگاه رفته تکیه داده ام !

نفس مامان باباامسال با اومدنت زمستون برامون بهار میشهچه روزای قشنگیه روزای انتظار و چه انتظار شیرینیاز خدا میخوام هرکسی که آرزوشو داره تجربش کنهروزایی که همش لباساتو از تو کمدت در می آورمنگاه میکردم قربون صدقت میرمهمه منتظر اومدنت هستیم

یک روز احساس کردم اگر اورا با یک غریبه ببینم تمام شهر را به آتش خواهم کشید……… اما امروز حتی کبریتی هم روشن نمیکنم تاببینم او کجاست و با کیست………….روزی که به دنیا آمدم در گوشم خواندند اگر می خواهی در دنیا خوشبخت شوی همه را دوست بدار…..….حال که دیوانه وار دوستش دارم می گویند فراموش کن!!!!!!!

در این ماه فهمیدمبارداری مثل یک جور جادوست،جادویی کـه همه ی چیز را تغییر می‌دهدجادویی کـه تـو را تغییر می‌دهدو دیگر اسمت را برای همیشه عوض می‌کندبعد از این کسی هست کـه تـو را مادر صدا خواهد کردمنتظرتیم کوچولوی نازم

زمان برای آنها که انتظار می‌کشند بیش از حد کند است،
برای آنها که می‌ترسند بیش از حد تند است،
برای آنها که اندوهگین اند بیش از حد طولانی است،
برای آنها که شادمان‌اند بیش از حد کوتاه است،
اما برای آنها که عشق می‌ورزند جاودانه است
هنری وان دایک

قلبت می تپدبرای اویی کـه هیچ نمی دانی چـه شکلی خواهد بودچشمهایش، دهانش، انگشت هایشاز همین روزها اسـت کـه نگرانش می شویکـه چرا تکان نمی‌خوردچرا نمی‌چرخدچرا با لگدهایش نمی‌گویدمـن این جا هستم

و بعد از تو دلم از عطش عشق طغیان کردگاه از دو روزنه ی رخسارمگاه در نگاهی پوچ در تاریکی شب هایمگاه در باز دمی اندوهناک که با زحمتاز قفس آزاد شده و پایانش خدا را شکر می گویندو گاه در وجودم که به هیچ پایانی نمی رسید مگر تنهایی

  آنکس که میگفت دوستم دارد عاشقی نبود که به شوق من آمده باشد  رهگذری بود که روی برگ های پاییزی راه میرفت واین صدای:               خش خش برگ ها…………………………  همان آوازی بود که من گمان میکردم میگوید:              دوستت دارم……………………………….

خراب شود تهرانی
که همیشه چشمش از ترافیک پر است
وهرچه بیشتر انتظار کسی را می کشی
انتظار کسی
بیشتر تورا می کشد
منیره حسینی

چشم‌هایت را می بوسم
می دانم
هیچ کس
هیچ گاه
در هیچ لحظه ای از آفرینش
آنچه را که من
در گرگ و میش نگاه تو دیدم
نخواهد دید
چشم هایت را می بوسم
و زیر بارانی از واژه های تکراری
تازه می شوم
بعدها
کسی دفتر شعرم را پاره می کند
نام تو
همه جغرافیای رنج مرا طی می کند
و تو جاودانه می شوی
بیهوده در انتظار منشین
هرگز برای رفتنت
مرثیه نخواهم گفت…

خیلی وقت است فراموش کرده ام کدامیک را سخت تر می کشم ؟
رنج !
انتظار !
یا نفس را . . .

وصال در عشق بس چه دارد حیرانیمن نگویم رسیدم به وصالاما دیده ام ناله ی عاشقی در تنهاییگریان سخن می گفتمی کرد حق حق و بی تابیای کاش می شد اینگونه عاشق شد

رفتی و ندیدی که چه محشر کردمبا اشک تمام کوچه را تر کردموقتی که شکست بغض تنهایی منوابستگی ام را به تو باور کردم

توراحس میکنم هردم…
که با چشمان زیبایت مرا دیوانه ام کردی…
من از شوق تماشایت…
نگاه از تو نمیگیرم….
تو زیباتر نگاهم میکنی اینبار….
ولی…افسوس…این رویاست….
تمام آنچه حس کردم،تمام آنچه میدیدم….
تو با من مهربان بودی…
واین رویا چه زیبا بود….
ولی…. افسوس…. که رویا بود….

جایی میان قلب هست
که هرگز پر نمی‌شود
یک فضای خالی
و حتی در بهترین لحظه‌ها
و عالی‌ترین زمان‌ها
می‌دانیم که هست
بیشتر از همیشه
می‌دانیم که هست
جایی میان قلب هست
که هرگز پر نمی‌شود
و ما
در همان فضا
انتظار می‌کشیم
انتظار می‌کشیم
“چارلز بوکوفسکی”

همیشه مهم توبودی اگه غروری بود برای تو بود……اگه احساسی بود بازم برای تو بود….ومن قانع به یه نگاهت بودم……..نگاهی که همیشه یه چیزی شبیه غم غریب یا یه غروب پاییزی توش بود ………یه حسی بهم میگفت باهات نمی مونه وحالا نمیدونم حرفات رو باور کنم یا کارات رو…….دل به کلمات عاشقانت بسپارم یا از کارای نا مهربونت دلگیر بشم…….می بینی هنوز هم برنده ی این بازی تویی و هنوزم دل من نمیخواد مرگ عاطفه هارو باور کنه…….

هر شب که انتظارت را می برم به روزشرمنده ام که بی تو نفس میکشم هنوز

تو را در باد گم کرد و به انتظار نشست و نمی دانست مسافران باد را بازگشتی نیست . . .

و حالا انتهای کوچه شعر
منم با انتظاری مبهم و زرد
ولی ایکاش جادوی نگاهت
غزل های مرا غارت نمی کرد

عشق من تو باشنه برای اینکه در این دنیای بزرگ تنها نباشمتو باش تا در دنیای بزرگ تنهایی ام تنهاترین باشی

خدایا…….دستانم خالی اند ودلم غرق در آرزوها…………یا به قدرت بی کرانت دستانم را توانا گردان………….یا دلم را از آرزوهای دست نیافتنی خالی کن…………….

زن ها را
باید آهسته در آغوش کشید
آن ها در زندگی
آنقدر برای رسیدن به عشق
انتظار کشیده اند
که تمام تنهایی تن شان
ترک برداشته است…
“علیرضا اسفندیاری”

می بینی ای لحظه های خالی از احساس تهیمی بینی که چه صدای خرد شدن دست های خزان شده اشدر دست های تنهایی کسل آور است و تو را نیز بی رمق می کندآه ، پس او چه می گفت؟

فریاد زدم دوستت دارم صدایم را نشنیدی!اعتراف کردم که عاشقم ، جرم مرا باور نکردی!گفتم بدون تو میمیرم ، لبخندی تلخ زدی !از دلتنگی ات اشک ریختم ، چشمهای خیسم را ندیدی!چگونه بگویم که دوستت دارم تا تو نیز در جواب بگویی که من هم همینطور!چگونه بگویم که بی تو این زندگی برایم عذاب است ، تا تو نیز مرا درک کنی!صدای فریادم را همه شنیدند  جز او که باید میشنید!اشکهایم را همه دیدند!آشیانه ای که در قلبت ساخته ام تبدیل به قفسی شده که تا آخر در اینجا گرفتارم!گرفتار عشقی که باور ندارد مرا ،فکر میکند که این عشق مثل عشقهای دیگر این زمانه خیالیست ، حرفهای من بیچاره دروغین است!حالا دیگر آموخته ام که کلام دوستت دارم را بر زبان نیاورم ، دیگر اشک نریزم و  درون خودم بسوزم !اگر دلتنگت شدم با تنهایی درد دل کنم و اگر مردم نگویم که از عشق تو مردم !اما رفتنم محال است ، عشق که آمد ، دیگر رفتنی نیست ، جنون که آمد ، عقل در زندگی حاکم نیست!آنقدر به پایت مینشینم تا بسوزم، تا ابد به عشقت زندگی میکنم تا بمیرم !گرچه شاید مرا به فراموشی بسپاری ، اما عشق برای من با ارزش و فراموش نشدنیست است!

انتظار شش حرف و چهار نقطه ، کلمه ی کوتاهیست اما سالها طول خواهد کشید تا بفهمی یعنی چه…
کاش منتظرت نبودم ، کاش می شد گفت : “یادت مرا فراموش”

دلم می‌خواد یه مدتی همین‌جور بی‌خیال،
برای خودم زندگی کنم …
فقط برای خودم
حتی به خودم هم فکر نکنم …
همین جور بی‌فکر
بدون این‌که منتظر چیزی باشم ،
یا منتظر کسی … !

” ای کاش کسی باشد
که بفهمد
وقتی میگویی تنهایی
یعنی دقیقاً چقدر تنهایی … ”
تبعید شده ام
به انزوا
به تنهایی
به غربت
انگار دستی هلم داده به گوشه ای !
مرداب شده ام،
گرفتار در خود
بی راه
بی چاه …
روز از پی روز
شب از پس شب
نشسته ام
به انتظار تمام شدنم …
هستی دارایی

بلندترین شاخه ی درختیک واژه را خیلی خوب می فهمد و آن هم تنهاییست

چند ماهی است انتظار کسی را می کشم
که انگار از وجود خودم است
گه گاهی با خیالش ضربه های به روح روانم می زند
حالا می فهمم مادرم چه کشیده
و حالا که زمان زیادی گذشته می فهمم
که چه دردی دارد مادری که منتظر بماند اما فرزندش نیاید …

کاش کودک بودم تا بزرگترین شیطنت زندگی ام نقاشی روی دیوار بودای کاش کودک بودم تا از ته دل می خندیدم نه اینکه مجبور باشم همواره تبسمی تلخ برلب داشته باشمای کاش کودک بودم تا در اوج ناراحتی و درد با یک بوسه همه چیز را فراموش می کردم

هرکس به میزانی که تنهایی نیاز داردعظمت دارد و بی نیاز تر است

وقتي دلم به درد مياد و کسي نيست به حرفهايم گوش کند، وقتي تمام غمهاي عالم در دلم نشسته است،وقتي احساس مي کنم دردمند ترين انسان عالمم… وقتي تمام عزيزانم با من غريبه مي شوند… و کسي نيست که حرمت اشکهاي نيمه شبم را حفظ کند… وقتي تمام عالم را قفس مي بينم…بي اختيار از کنار آنهايي که دوسشان دارم.. بي تفاوت مي گذرد…

وقتی که می رفتی، بهار بود…
تابستان که نیامدی، پاییز شد…
پاییز که برنگشتی، پاییز ماند…
زمستان آمد اگه نیایی، پاییز می ماند…
تو را به دل پاییزی ات قسم می دهم…
فصل ها را به هم نریز …

افسوس مي خورم ….چرا؟چرا با رفتن تو………….بهار مي آيد ؟…آمدي در سرماي زمستان… به سردي زمستان بودي…..به غم انگيزي  شبهاي تنهايي…..  به خشکي برف  …مي روي….. بهار مي ايد …به نظر معامله خوبي  است….اميد ان دارم بهار گلي بر چهره ات بنشاند …چه اميد مبهمي…گردش روزگار خطا ندارد ….زمستان هيچ گاه بهار را نمي بيند…

نیستی و نمیدانی در انتظارِ تو کاسه ی صبر که هیچ ! صبر کاسه هم لبریز شده !

ﮔﺁﮬﻰ ﻧـَـﺑـﺁﻳـَـﺩ ﻧــﺁﺯ ﻛـﺷـﻳﺩ
ﻧـَـــﺑـﺁﻳـَـﺩ ﺁﮦ ﻛـﺷــــــــــــﻳﺩ
ﻧـَـﺑـﺁﻳـَـﺩ اِﻧـﺗـﻅﺁﺭ ﻛـﺷـــــــﻳﺩ
ﻧـَـﺑـﺁﻳـَـﺩ ﺩَﺭﺩ ﻛـﺷــــــــــــﻳﺩ
ﻧـَـﺑـﺁﻳـَـﺩ ﻓـَـﺭﻳـﺁﺩ ﻛـﺷـــــــﻳﺩ
ﺗـَـﻧﮬﺁ ﺑـﺁﻳـَـﺩ دَﺳـﺕ ﻛـﺷــﻳﺩﻭ رَﻓـتــــــ

شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادمخداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت ازیادمخداحافظ واین یعنی در اندوه تو میمرمدر این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرموبی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آردوبرف نا امیدی ب سرم یکریز می باردچگونه بگذرم از عشق و از دلبستگی هایم؟چگونه می روی با اینکه می بینی چه تنهایم؟خداحافظ ،تو ای همپای شب های غزل خوانیخداحافظ، به پایان آمد این دیدار پنهانیخداحافظ، بدون تو گمان کردی که میمانمخداحافظ، بدون من یقین دارم که میمانی

دیشب را تا صبح بدنبالت گشتم
لابه لای تمام خاطرات گذشته…
تمام خوبهایم را  ورق زدم…
لحظه به لحظه اش را…
رد پایت همه جا جاریست…
اما…
دوباره تکرار داستان همیشگی
نبود تو و انتظار من…!!!
امروز را هم دوباره دنبالت می گردم……مثل همه روزهای نبودت!!!
امروز هم سراغت را از تمام برگ ها می گیرم…!
شاید برگی را از قلم انداخته باشم!

آنقدر چشم ، انتظار آمدنت نشستم که تمامی دربهای باز ، بر روی پاشنه انتظار پوسیدند . . .

من در این دلواپسی ها نشسته ام تنها….می خواهم با تو سخن بگویم….می خواهم باز چهره ات را با همان لبخند کودکانه ببینم…می خواهم هر چه انتهایش به اسم تو و یاد تو ختم می شود…شعر هایم ناتمام ماندند…اسیر دلتنگی شدم من…و خواب مرا به رویای با تو بودن می رساند…کاش خیابان های شلوغ سهم ما نبود…اما..غصه ای نخواهم خورد…اشکهایم را برای شانه های تو ذخیره خواهم کرد…حرف های ناتمامم را به روی دیوار قلبم حک می کنم و با دیدنت همه را تکمیل می کنم…پاییز از راه می رسد و ما دوباره به بودن و رسیدن به انتهای جاده ی سرنوشت می اندیشیم…

من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستیساحلم شو غرق گشتم بی تو در شبهای مستی

قــول بــده کــه خــواهــی آمــد
امــا هــرگــز نیــا!
اگــر بیــایــی
هــمه چیــز خــراب می شــود!
دیــگر نــمی تــوانــم
اینــگونــه بــا اشتــیاق
بــه دریــا و جــاده خیــره شــوم!
مــن خــو کــرده ام
بــه ایــن انتــظار،
بــه ایــن پــرســه زدن هــا
در اسکــله و ایستــگاه!
اگــر بیــایــی
مــن چشــم بــه راه چــه کســی بمــانــم؟

افسوس که کسی نیست……..افسوس که کسی نیست تاگذشته های پرملالم را از من بگیردوآینده ای پراز شادی را به قلبم هدیه کندافسوس که کسی نیست!تا بار فراق وجدایی را از دوش من برداردوکوله باری از محبت خویش را جایگزین آن کندافسوس که کسی نیست…….از من بخواهد ناگفته های قلبم را که عمریست خک خورده سینه ام شده است را برایش بازگو کنمودر پاسخ عشق بی پایانش را نثار دل بیمارم کند!افسوس………افسوس که در این روزگار کسی نیستجز سکوت وتنهایی و دلتنگی که عمری گوشه نشین قلبم شده اندوهروز غم را بادلم همخوانی می کنند.

تا زنده ام می نشینم به انتظارت
شاید هم نیایی…
من کارم را می کنم…

زمانى که درد عشق و دورى را
در چشمانم دید ، گفت :
سخن فلاسفه ى بزرگ را به خاطر آور :
* زندگى دمى بیش نیست *
پاسخ دادم :
آرى ، آرى ، آرى ..!
اما ، همین دم
چون ابدیتى پایید ..!
هر آنگاه که …
در ** انتظار یار ** گذشت ..!

همچنین ببینید: عکس نوشته دلم گرفته – عکس نوشته خدا

گر یک نفست به زندگانی گذرد مگذار که جز به شادمانی گذرد

دل ناله کنه از من من ناله کنم از دل یارب تو قضاوت کن دیوانه منم یا دل

آنان ک ب سرمستی ماطعنه زنانند”بگذاربمانند ب خماری ک زماهیچ ندانند!!

تو گر گناہ من شوی توبه نمی‌کنم ز تو …♡ (مولانا)

هرکس خود داند و خدای دلش که چه دردی است در کجای دلش ،….💫❤️

این قافله عمر عجب میگذرد …

فرزند ادب باش نه فرزند پدر که ادب کند زنده نام پدر

گر یک نفست به زندگانی گذرد مگذار که جز به شادمانی گذرد

غصه ها فانی و باقی همه زنجیر به هم
گر دلت از ستم و غصه برنجد تو بخند

سرگشته محصیم و در این وادی حیرت عاقل تر از آنیم که دیوانه نباشیم

و اما نیمه شبی من خواهم رفت از دنیایی که مال من نیست از زمینی که مرا بیهوده بدان بسته اند… #شاملو

دَریایِ قَلبَم طُغیانِ میکُنَد بٓاامواجِ چِشاط-

هیچ اگر سایه پذیرد،منم آن سایه ی هیچ…

تا ك از جانب معشوقه نباشد كششي كوشش عاشق بيچاره به جايي نرسد …

درد دارد که کسی باعث دردت باشد
که تو از درد دلت با دل او حرف زدی

ما بع دریا حکم طوفان میدهیم دست بر قلم کنیم کل شهر را میدریم:)

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک؟/بگفت آنگه ک باشم خفته در خاک

رَوا بُوَد كه چِنين بى حساب دل بِبَرى ؟

شاعر تویی من فقط راوی چشمان تو ام

گر تو گرفتارم کنی من با گرفتاری خوشم***سراپا اگر
زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم…

پروانه صفت دور‌جهان‌گردیدم‌‌ نامردم اگر مرد به دوران دیدم

دنیا همه شعر است به چشمم اما شعری که تکان داد مرا چشم تو بود.☺

چو قناری به قفس یا چو پرستو به سفر هیچیک من چو کبوتر نه رهایم نه اسیر..!

گر تو گرفتارم کنی من با گرفتاری خوشم

او که سنجاق کرد دلتنگی را به شب هایمان روزی می گفت میخرد غم هایمان را 💫 ⚡

تا توانی می گریز از یار بد یار بد بد تر بود از مار بد مار بد تنها تو را بر جان زند یار بد بر جان و بر ایمان زند ……👀💫

از خودِ صبح فقط منتظرم شب بشود
تا پتو را بكشم روی سرم؛ گريه كنم  🙂

گر از یادم رود عالم تو از یادم نخواهی رفت

دل قوی دار که بنیاد بقا محکم اوست

جهان و کار جهان
جمله
هیچ
در هیچ است.

تو مرا جان و جهانی ! چه کنم جان و جهان را…..

نقش او در چشم ما هر روز خوشتر می‌شود…

نیکی چو از حد بگزارد نادان خیال بد کند

هِزار و یک شَب خیال بافتم؛… از تویی که یک شب نداشتمت !♥

عشق را باید از شاملو یاد گرفت، که به آیدا میگفت خدای کوچک من

ما از این هستی ده روزه به جان امده ایم وای بر خضر که زندانی عمر ابدیست

آنقدر شعر مرا خواندی و گفتی احسنت فکرت افتاد که شاید تو دلیلش باشی؟

باش با من که همه رهگذران میگذرند).

تو را نشد!! می‌روم که خویش را فراموش کنم…

دوست دارم از این پس …تمام ماجرا تو باشی….

خرم آن لحظه که مشتاق به یاری برسد ، آرزومند نگاری به نگاری برسد…

قند لبانت؛ نمک گیرم کرد! نمیدانم فشارم بالاست یا قندم!

و اما نیمه شبی من خواهم رفت از دنیایی که مال من نیست از زمینی که مرا بیهوده بدان بسته اند…

آمدى جانم به قربانت، ولى بمان! ماندنت آنقدر شيرين است، كه تمامِ دير آمدنت را يك تنه جبران ميكند!

مرا هیچ نیاز مهر خلق نیست، مرا ترسی ز یاد عافیت نیست

پاییز در برگ های خشکیده اش، شعر را  محصور می‌کند 🍂

درد این نیست ک دشمن سر دارت بزنت ,درد این است ک معشوقع کنارت بزند…🍂

آمدی قصه ببافی که موجه بروی در نزن رفته ام از خویش کسی منزل نیست

چه تکراری از این خوشتر بگویم #دوستت_دارم لبت را تو بخندانی بگویی من کمی بیشتر… سمیه نادی

تا تو نكوتر ميشوي من مُبتلا تر ميشوم

من همان آدم پر منطق بی احساسم
پس چرا آمدنت حال مرا ریخت بِهَم..؟

آمدي جانم به قربانت ولي دير امدي بي وفا حالا که از جانم شدم سير امدي

⚫️نادان کتاب دید خیال کرد عالم است
نادان به کشتی نشست پنداشت ناخداست⚫️

تو را چه غم كه شب ما دراز ميگذرد،
كه روزگار تو در خواب ناز ميگذرد…

من آن گلبرگ مغرورم نمیگیرن ز بی آبی ولی بی دوست میمیرم در این مرداب تنهایی…

می کِشَمَت سوی خویش این کِش قَلبِ ماست قَلبِ تو اَگه آهَن اَست قَلبِ من آهَنرُباست

گویند سرانجام ندارید شما ماییم ک بی هیچ سرانجام خوشیــم

درشباب زندگانی جزستم چیزی ندیدم گرکسی باور ندارد این منو این زندگانیم

سلامتی خودم وقلبم که راه کج نرفت/سلامتی اونیکه خبراش میرسه از هر طرف

به مژگان سيه كردي هزاران رخنه در دينم

هلهله دلم مرا ب طُ می خواند جانا!

مرا
تا دل بود دلبر تو باشی.

‏‏‏مرا به حال خویش رها کنید، من در اعماق وجود خود در حرکتم…

زحمتی می کشم از مردم نادان
که مپرس…

من گنگ خواب دیده وعالم تمام کر من عاجزم ز گفتن و خلق از شنیدنش

مراقب من باش…
از من،
فقط تو مانده ای…

پدر عشق بسوزد که درآمَد پدرم!

یاد تو حس قشنگیست کـہ در 💔 دارم تو چـہ باشے چـہ نباشے نگهش میدارمـ

پاییز، باران
و پنجره ای رو به رفتنت؛
دیوانه ام اگر عاقل بمانم..

مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان.

جان و دل کردم فدای مهر تو خاک پایت باد سر تا پای من

نیست در این شهر نگاری که دل ما را ببرد

زنهار تا توانی اهل نظر میازار دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده

آنچه در يادش
نمانده،یاد ماست.

در دلم
بنشسته‌ای
بیرون میا…

نیست از کوته زبانی بر لبم مهر سکوت…تیغ ها پوشیده در زیر سپر باشد مرا

مرا در آسمان می‌جویی و من زیرِ آوارم..

دل من طوفانیست، وندراین کلبه ی جانم غصه ای پنهانیست… ما ندانیم که گوییم چ کس را راز دل لیکن ازصخره ی چَشم بی فروغم جاریست..

چیزی عزیزتر ز تمام دلم نبود
ای پاره دلم، که بریزم به پای تو 🙂

آمدمت که بنگرم ولی گریه نمیدهد امان

قرینه چشمانم لب به اعتراض گشوده اند
آزادی اَشک هایِ در بند پلک را میخواهند

به چشمت که بی تو ز جان سیرم..

گورپدر تمام این قافیه ها
لعنتی حال دلم سخت خراب است بیا …

خرم آن روز که بازآیی و سعدی گوید:آمدی وَه که چه مشتاق و پریشان بودم

بیم آنست کزغم عشقت/سر برآرد دلم ب شیدایی

آمدی جانم بع قربانت ولی دیر آمدی بی وفا حالا کع از جانم شدم سیر آمدی? 🙂

جوونیم رفته به باد
فدا سرت حله چشات

گیسوان تو پریشانتر از اندیشه ی من

فلک جز عشق محرابی ندارد
جهان بی‌خاک عشق آبی ندارد

سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز مرده ان است که نامش به نکویی نبرند

یک دم نمیرود که نه در خاطری، ولیک…بسیار فرق باشد از اندیشه تا وصول

معشوقه به سامان شد
تا باد چنین بادا…

دیگری نیست که مهر تو در او شاید بست چاره بعد از تو ندانیم به جز تنهایی

محو چشمانِ تو بودم…
که به دام افتادم!

درآ درآ درآ که در دل خسته توان دآرید باز

خداحافظ اگه میگی دلت رو میزنم میرم
خداحافظ تو آروم باش اگر مشکل منم میرم