متن مخصوص سنگ قبر

خدایا به من زیستنی عطا کن
که در لحظه ي مرگ بر بی ثمری لحظه اي که برای زیستن قبل هست
حسرت نخورم
و مردنی عطا کن
که بر بیهودگی اش سوگوار نباشم

بگو فایز که دشتی تیرو تارِنبیو مفتون که دلها سوگوارِنخداوندا بکن یاری، زبس غم پر شرارِنکه ای دل سی سوز شروه هم بی قرارِن

شبی از سوز دل گفتم قلم را ، بیا بنویس غم های دلم را ، گفتا برو بیمار عاشق ، ندارم طاقت این همه غم را

یکی با میلیاردها ثروت، افسرده و در آرزوی مرگ
دیگری با دستی خالی، خوشحال و عاشق زندگی
و این تفاوت در اندیشه هاست

ز هجران تو پرپر می زند دل ، ز دل تنگی به هر در می زند دل ، چو بلبل در فراق رویت ای گل ، به دیوار قفس سرمیزند دل

امشب این خانه عجب حال و هوایی داردگپ زدن با در و دیوار صفایی داردهمه رفتند از این خانه بجز غمباز این یار قدیمی چه وفایی دارد

زدم فریاد خدایا این چه رسمی است ، رفیقان را جدا کردن هنر نیست ، رفیقان قلب انسانند خدایا ، بدون قلب چگونه می توان زیست.

امروز روز آخر هست
فراموشت میکنم
دیروز هم روز آخر بود
هر روز من
به بهت زدگی می گذرد
من هر روز فراموشت میکنم
اما چه فایده که با هر طلوع خورشید
دوباره تمام من میشوی
مرگ هم تو را از خاطرات و ذهن من پاک نخواهد کرد

من امشب از فراق یار میگریم بسان عاشقان زار میگریم ، رفیق نیمه راه شد یار دیرینم ، دلم افسرده است بسیار میگریم.

حافظا دیدی که کنعان دلم بی ماه شد ، عاقبت با اشک غم کوه امیدم کاه شد ، گفته بودی یوسف گمگشته باز آید ولی ، یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد.

شب است و آسمان را غم گرفتهسکوتم با نگاهش دم گرفتهشب است و کهکشانی در کنارمولی از دوریت من بیقرارم

روزی که زیر خاک تن ما نهان شودوانها که کرده‌ایم یکایک عیان شود
یارب به فضل خویش ببخشای بنده راآن دم که عازم سفر آن جهان شود

انگار ملائک تو را میان بوسه هایی که برای خدا فرستادم دزدیدند. عطر برگ های لیمو ، درخت توت ، کنار گارم زنگی و زیتون و میوه های کال درخت انبه باغ ها را چه زود به فراموشی سپردی؟!
چگونه توانستی آن همه خاطره را در یک لحظه تمام کنی.
همه را می بینم اما جزء تو که خاطره ای شدی ماندگار برای قلب هایی که منتظرت هستند.
گناه آسمانی که تورا به آغوش کشید و باخود برد را هرگز نخواهیم بخشید تو میان بودنت و یادت ، یادت را برایمان گذاشتی و بودنت را افسانه ساختی.

آوازه در سرای در افتد که خواجه مردوز بم و زیر، خانه پر آه و فغان شود
تابوت و پنبه و کفن آرند و مرده شویاوراد ذاکران ز کران تا کران شود

داغ ندیدی که بدانی
سوختن ، درد دارد
یاری نداشتی که بدانی
جدایی یعنی مرگ
اشکی نریختی که بدانی
نمکزار گونه ها پیرت می‌کند
نفرین به روزی که
عشق شد بازیچه ي
دستان دغل بازت

امروز اومده بود دیدنمبا یه نگاه مهربونهمون نگاهی که سالها آرزوشو داشتمو ازم دریغ میکردگریه کرد و گفت دلش  واسم تنگ شدهوقتی رفت سنگ قبرم از اشکاش خیس شده بود

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد؟نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساختولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازدگلویم سوتکی باشد به دست کودک گستاخ و بازیگوشو او یک ریز و پی در پی دمگرم خویش را در گلویم سخت بفشاردو خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد بدین سان بشکند سکوت مرگبارم را

امروز را برای بیان احساس به عزیزت غنیمت شمارشاید فردا احساسی باشد اما عزیزی نباشد

کاش سزای تنهایی مرگ بودآن وقت
کسی از ترس جانش کسی را تنها نمیگذاشت

به مرگ گرفتی مرا تا به تبی راضی شوم
کاش میفهمیدی به مرگ راضی بودم وقتی که تب میکردم از ندیدنت

شادی یعنی :
مرگ با عزت
نه
زندگیه با ذلت

کاش آن شب را نمی آمد سحرکاش گم در راه پیک بد خبرای عجب کان شب سحر اما به ماتیره روزی آمد و شام دگر

چشم از تو
اشک از من
دل از تو
درد از من
قلب از تو
تپش از من
خدا کند عشقه ما انقدر چندان باشدکه
نفس از تو…مرگ ازمن

یه لحظه دلم خواست صدایت بکنمگردش به حریم با صفایت بکنمآشوب دلم به من چنین فرمان داددر سجده بیفتم و دعایت بکنم

ي خدای بی بدیل دشت ها
اي خدای نرگس و ترانه ها
بی تو در سکوت نفس خویش غرق میشوم
مملو از هراس مرگ میشوم
با تودر فراز ودر نشیب غصه ها
فارغ از همه ي، در بحبوحه هستی ام
با تو پیش می روم
بی تو هیچ میشوم

جوان نازنین در خاک رفتیاز این دنیای غم، غمناک رفتیزدی آتش به جان دوستدارانچو گل پاک آمدی و پاک رفتی

اگر می دانستید که یک محکوم به مرگ هنگام مجازات تا چه حد آرزوی بازگشتبه زندگی را دارد، آنگاه قدر روزهایی راکه با غم سپری میکنید، می دانستید

بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنممن به داغ تو جوان رفته زه دنیا چه کنمبهر هر درد دوائیست به جز داغ جوانمن به دردی که بر او نیست مداوا چه کنم

تنها غم زندگیم بدون تو زندگی کردن بود
حالا دیگر غمی ندارم ، آماده ام برای مرگ

اگر بدانید مردم هزاران بار اکثر
به یک سردرد معمولی خود اهمیت میدهند
تا به خبر مرگ من و شما … دیگر نگران نخواهید شد
که درمورد‌ي شما چه فکری می کنند

گفتم که چرا رفتی و تدبیر تو این بودگفتا چه توان کرد که تقدیر همین بودگفتم که نه وقت سفرت بود چنین زودگفتا که نگو مصلحت دوست در این بود

نگاه تو
انعکاس صامت گرفتگی صدای یک فریاد هست
به من نگاه کن؛
بگذار من در سکوت نگاه تو
تراژدی مرگ همۀ فریادها را تجربه کنم

میزی برای کار
کاری برای تخت
تختی برای خواب
خوابی برای جان
جانی برای مرگ
مرگی برای یاد
یادی برای سنگ
این بود زندگی

مرگ آن نیست که در قبر سیاه دفن شوم
مرگ آن هست که از دلیل تو محو شوم

ادما از هم که دور میشن
درود سردم به زور میگن
ادما از مرگ و خون میگن
با صد تا حسرت به گور میرن

دلم مرگ میخواهد
بی صدا
بی هیاهو
بی شلوغی
بی گریه ها وضجه هاي مادرم
ارام محو شوم ازصفحه ي زندگی
جوری که انگار از اول نبوده ام

آدم ها تا حد مرگ از خود خسته ات می کنند
ترکت نمی‌کنند
اما مجبورت می کنند ترکشان کنی
آنگاه تو میشوی بنده ي سر تا پا خطاکار

دلم چیزی نمیخواهد جز یک اتاق تاریک
یک موسیقی بی کلام
یک نخ سیگار و خوابی به آرامی یک مرگ

زندگی پژمردن یک برگ نیست
بوسه اي در کوچه هاي مرگ نیست
زندگی یعنی ترحم داشتن
با شقایق ها تفاهم داشتن
لحظه هاي زندگیتان خوشحال و پرامید

روزگار بی مروت لحظه اي شادم نکرد
در قفس جان دادم و صیاد آزادم نکرددر غریبی ناله کردم هیچ کس یادم نکرد
آرزوی مرگ کردم مرگ هم شادم نکرد

آیا تلاش من یکسر بر سر آن بود
تا ناقوس مرگ خود را پر صداتر به نوا آورم

این روزها تلخ می گذرد ، دستم می لرزد از توصیفش
همین بس که :
نفس کشیدنم در این مرگ به مرور، مانند خودکشی هست ،با تیغ کند

به یاد همۀ اونایی که از پیش ما رفتند چه اونایی که مرگ اونارو بردهچه اونایی که باد اونارو برده ولی ما هنوز به خدا سفارششون می کنیم

گمان میکردم راه مرگ از زندگی جداست اما نه
هردو دستشان توی یک کاسه هست
همین زندگی بود که مرا کشت

همین که
به مرگ می رساني مرا
یعنی
زندگی ام
دست توست

پزشکی قانونی دلیل مرگ نامبرده را
بسته شدن روزنه هاي امیدذکرکرد

مرگ که خبر نمی‌کند
یک روز میبینی که نیامدم
یعنی که نیستم

متنفرم از تمام صبح هایي که شب هاش با آرزوی مرگ به سر شد

از طلوع عشق تا غروب سرنوشت و از غوغای زندگی تا سکوت مرگ دوست و رفیقت دارم

نقدر غمگینم
که دلم میخواهد
روی دامان زمین بارم اشک دریا دریا
سوگواران
به شما باچه زبانی ایا تسلیت باید گفت؟

زندگی تنها یک رویاست در راه ما به سوی مرگ

زندگی یک مرگ به مرور ست
روز آغاز مرگ تدریجیم تسلیت

آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
این چراغیست کز این منزل به آن منزل برند

مرگ از تو مهربان تر هست
که روزانه
به او نزدیک تر میشوم
اما تو

مرگ از عشق پرسید چه چیز تو را انقدر خوشگل جلوه می دهد و مرا انقدر تلخ؟
عشق جواب داد : دروغی که در من هست و حقیقتی که در توست

عاشق شدن مرگ مغزیست
بعد از آن به ناچار
قلبت اهدا میشود

در کویر سرد عشق این سخن از من بگیر،مرگ تو مرگ من هست پس تمنا میکنم هرگز نمیر

خواب دیدم زندگی با عصای مرگ قدم میزد
خواب دیدم چارلی چاپلین میگریست
و می گفت سعی کردم بفهمند اما خندیدند

از من زنی هنوز
توی تصاویر قدیمی
با تو خوشبخت هست
به مرگ بگو
می‌تواند اگر
دستت را
از دور گردن او هم باز کند

لاف می زدم که
فراموشت خواهم کرد
کجایی که ببینی این روزها
توبه ي من از گرگ ها هم مرگ تر هست

وقتی می نویسم نفسمی
یعنی زندگی بدون تو
طعم مرگ می‌دهد

گوهر از خاک بر آرند و عزیزش دارندبخت بد بین کهفلک گوهر ما برده به خاکخدایا چرا عشقمو ازم گرفتی

این گنج نهان در دل خانه همسر بودهم بال و پرم بود و همی تاج سرم بودهرجا که زمن نام و نشانی طلبیدندهم نام بلندش سند معتبرم بود

امروز اومده بود دیدنمبا یه نگاه مهربونهمون نگاهی کهسالها آرزوشو داشتمو ازم دریغ میکردگریه کرد و گفت دلش واسم تنگ شدهوقتی رفت سنگ قبرماز اشکاش خیس شده بود

یاد روزهای بودن همسر راعزیز می‌داریم و لحظه‌های سنگینی هجران او رابه سوگ می‌نشینیم باشد که در نظرت افتدهمسرم با این حال که کنارم نیستیولی بازم سال نو رو بهت تبریک میگم

ز هجران تو پرپر می زند دلز دلتنگی به هر در می زند دلچو بلبل در فراق رویت ای گلبه دیوار قفس سرمیزند دل

فکر کن عاشـق ‌باشیاو رفته باشدعید باشد !بـاران هم ببارد ..ادامه اش را ول کنگریه امانـم نمیدهد

مرگ تو را چو داد گردون خبرمخبرت نیست که یک باره چه آمد به سرمکاش با قیمت جان، عمر تو می‌شد ممکنتا دهم جانی و از بهر تو عمری بخرم

من جوان بودم عزیزان اینچنین پرپر شدمغنچه بودم لاله بودم اینچنین پرپر شدممن جوان بودم قد وبالای رعنا داشتمصورتی چون ماه تابان روی زیبا داشتم

از آبشار پرسیدم کیستی ؟گفت اشک کوهگفتم از چه می نالی؟گفت از جدایی همسر !

شب است و آسمان را غم گرفتهسکوتم با نگاهش دم گرفتهشب است و کهکشانی در کنارمولی از دوریت من بیقرارم

ازغم مرگ توای سروخرامان چکنمبهرپژمردنت ای نوگل خندان چکنمداغ جانسوزتوافکنده شرربرجگرمبادل سوخته وآتش هجران چکنم

گفتم کهفراق تو نبینمدیدمآمد به سرمهر آنچه میترسیدم

بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنممن به داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنمبهر هر درد دوائیست به جز داغ جوانمن به دردی که بر او نیست مداوا چه کنم

خوشا آن کس که نیکی حاصل اوستپیاپی عشق یزدان در دل اوستخوشا آن کس که بعد ترک دنیابهشت جاودانی منزل اوست

امروز اومده بود دیدنمبا یه نگاه مهربونهمون نگاهیکه سالها آرزوشو داشتمو ازم دریغ میکردگریه کردو گفت دلش  واسم تنگ شدهوقتی رفت سنگ قبرماز اشکاش خیس شده بود

آتش هجران تو همچون سپندم می کندپر ز ناله همچو نی بند بندم می کندداغ سنگینی که بر دل دارم از هجران توتا قیامت بر غم تو پای بندم می کند

به یاد شمع رویت همچنان پروانه میسوزمتورفتی من به جایت اندرین کاشانه میسوزم گهی آیم کنار قبر تو با دیده گریانگهی از مهربانی های تو در خانه میسوزم

گل منشد فصل بهار و شدم از غصه هلاکدارم جگری کباب و چشمی نمناکگلها همه سر ز خاک بیرون کردندالا گل من که سر فرو برده به خاک

باورم نیست که دیگر نشنوم آوای تویا نبینم روی ماه و قامت زیبای توسالها سنگ صبورم بودی و هم صحبتمبی تو رنگ یأس دارد منزل و مأوای تو

رفتی ز دیده و داغت به دل ماست هنوزهر کجا می نگرم روی تو پیداست هنوزآنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تونام نیکت همه جا ورد زبان هاست هنوز

رفتی و از رفتنتقلبم شکستدیده و دل از غمتدر خون نشست

متن مخصوص سنگ قبر

متن مخصوص سنگ قبر

متن مخصوص سنگ قبر

یاد ایامی که مادر داشتمافسری زیبنده بر سر داشتمزندگی با او مرا افسانه بودروشنی بخش دلم در خانه بود

مادر جان یاد آن شبها که ما را شمع و جان بودی
میان ناامیدیها چراغ جاودان بودی
برایت زندگانی گر چه یکسر رنجی و سختی بود
بنازم به همتت مادر که تا بودی صبور و مهربان بودی

در کنارم، شب و روز بی‌تاب بود
غافل از او، چشم من در خواب بودتا شدیم بیدار و مشتاق مادر
او به خواب و چهره‌اش در قاب بود

مادر به زیر خاک چه خوش ارمیده ایای باغبان ز گلشن خود دل بریده ایمادر چه شد که به همه مهر مادریدست از من و تو ثمرانت کشیده ای

قلبم شده رنجور زهجر تو مادرفکرم شده اینگونه پریشان تو مادرهر لحظه کنم آرزوی روی تو افسوسدستم شده کوته زدامان تو مادر

مهربانتر ز دل عاشق مادر دل نیست
به دو گیتی چو دل صادق مادر دل نیست
دل پاکی طلبیدم که کنم هدیه به او
هر چه گشتم به خدا لایق مادر دل نیست

اینجا بهشت ارزو در زیر خاک استآرامگاه مادری مظلوم و پاک است

سلطان غم چشم و چراغم مادربعد از تو من دیگر که دارم مادرای قبله ات پشت و پناهم مادرمادر پرستار دلم ای روشنی بخش و چراغ منزلم

مادرم ای رفته در خوابی درازیاس هایت توی ایوان گشته بازگرچه گلهایت همه تنها شدندبا شقایق های آن دنیا بساز

ای رهگذر دان گنج وفا خفته در اینجاآتشکده مهرو صفا  خفته در اینجادریای خروشان محبت گل ایثارای رهگذران مادر ماخفته در اینجا

گر چه من دیگر نمی بینم گل روی تو راخاطراتت را در این غمخانه مهمان میکنمگوهر یکدانه ام ای مادر خوبم بدانتا ابد یاد تو را در سینه پنهان میکنم

امشب انگار، دگر زندگي ام باور نيستکس به جز غصه، در اين خانه مرا ياور نيستسوختم در طلب دست نوازشگر وليکدو صد افسوس که ديگر به برم مادر نيست

مادر امروز جهان بی تو نبیند چشمماین منم بر سر خاک تو که خاک بر سرم

مادرم فردا که زهرا پا به محشر می نهددر صف خدمتگزارانش ترا جا می دهدباز ان جا هم مرام مادری را پیشه گیرجان مولا پیش زهرا دست ما را هم بگیر

شعله ای خاموش گشت وخانه ای بی نور شدگوهرارزنده ای پنهان به خاک گور شدمادر شایسته ای زین عالم ناپایدارروشن ان دیده که رویش می دید

دلم را از غمت مادر شکستیتمام رشته ها از هم گسستییقین دارم که در باغ بهشتیکنار حضرت زهرا نشستی

زندگی باغ و بهارش مادراست
آفتاب و چشمه سارش مادر است
هر که را بینی به دنیا سربلند
اولین آموزگارش مادر است

این چه شمع است که خاموش نگردد هرگزمرگ مادر که فراموش نگردد هرگز

مادرم غم تو.همنفسم شد به جان توبا این غم بزرگ چه خاکی بر سر کنم

بخواب ای مادرم آرام و خستهبخواب ای مادرم ای دل شکستهبمیرم من برای غصه هایتبمیرم من برای اشک هایت

دامن از دست من خسته مکش، ای مادرکه پناه من و دل، گوشه ی دامان تو بودبا چه سرگرم کنیم دیده و دل را که مدامدل تو را می طلبد، دیده تو را می جوید

مادر ای پاک دل نیک سرشت
ای به زیر قدمت باغ بهشت
گوهر عمر من، تاج منی
کعبه و مسجد و معراج منی

دگر اغوش مادر جای ما نیستدریغا دامنش ماوای ما نیستاز ان روزی که از دار فنا رفتکسی غمخوار و هم اوای ما نیست

قربان نگاه خسته ات مادر جانلبخند به گل نشسته ات مادر جاندریغ از آغوش و آن چشم هادیریست دل تنگ توام مادر جان

این که مرقد عشق وآرزوهاستاین تربت پاک مادر ماستای خاک  تو حرمتش نگهداراین رنج کشیده مادر ماست

مادرم ای رفته در خوابی درازیاس هایت توی ایوان گشته بازگرچه گلهایت همه تنها شدندبا شقایق های آن دنیا بساز

مادرم ای رفته در خوابی درازیاس هایت توی ایوان گشته بازگرچه گلهایت همه تنها شدندبا شقایق های آن دنیا بساز

کسی که ناز مرا میکشید مادر بودکسی که حرف مرا می شنید مادر بودمرا ستاره صبحی که هرچه کوشیدمشد اخر از نظرم ناپدید مادر بود

مادرم رفت و زداغش همه را گریان کرد
خانه قلب مرا از ته دل ویران کرد
داغ جانسوز تو مادر ابدیت خواهد بود
چون غم تو همه اعضای مرا ویران کرد

مادرم رفتی و داغت به دل ماست  هنوزهرکجا می نگرم  روی تو پیداست هنوز

گل های بهشت سایبانت مادریک دسته ستاره ارمغانت مادردیگر چه کسی چشم به راهم باشدقربان نگاه مهربانت مادر

گل های بهشت سایبانت مادریک دسته ستاره ارمغانت مادردیگر چه کسی چشم به راهم باشدقربان نگاه مهربانت مادر

اگر مادر نباشد زندگی نیستبه خورشید وفلک تابندگی نیستخدا عشق است و مادر مهر مطلقبه انان بندگی شرمندگی نیست

کسی که طعم محبت چشیده میداندمصبیتی به جهان همچو مرگ مادر نیست

مادر گمان مبر زخیال تو غافلمگر مانده ام خموش خدا داند و دلم

مادر به تو سوگند که در این خانه خاموشافسانه شادی و خوشی گشته فراموش

مادرم دیده به سویت نگرانست هنوز
غم تا دیدن تو بار گرانست هنوز
آنقدر مهر و وفا بر همگان گردی تو
نام نیکت همه جا ورد زبانست هنوز

مادرم فردا که زهرا پا به کوثر می نهد
در صف خدمتگزارانش تو را جا می دهد
باز آنجا هم مرام مادری را پیشه گیر
جان مولا پیش زهرا دست ما را هم بگیر

آبروی اهل دل از خاک پای مادر است
هر چه دارند این جماعت از دعای مادر است
آن بهشتی را که قرآن می کند توصیف آن
صاحب قرآن بگفتا زیر پای مادر است

فلک دیدی چه خاکی بر سرم شدبرون اخر ز دستم مادرم شدبرون از دست ماه نازنینمکه از هجران او اندوهگینم

مادر به خدا ماه در این خانه تو بودیروشنگر این  کلبه ویرانه تو بودیاز خاطر دل ها نرود یاد تو هرگزای آن به نیکی همه افسانه تو بودی

ای خاک تیره مادر ما را عزیزداراین نور چشم ماست که در برگرفته ای

مادر گمان مبر زخیال تو غافلمگر مانده ام خموش خدا داند و دلم

بگو مادر هنوز یادی از ما میکنی یا نه؟درون خاک تیره وا عزیزا میکنی یا نه؟به هر دردی که گشتم مبتلا کردی مداوایمغم بی مادری را هم مدوا میکنی یا نه؟

ناله کردم ذره ای از کوه دردم کم نشدگریه کردم اشک بر داغ دلم مرهم نشددر گلستان گرد گل بسیار گردم ولیاز هزاران که بوئیدم یکی مادر نشد

امروز هستی ام ز امید دعای توستفردا کلید باغ بهشتم رضای توستمادرم بهشت من همه  اغوش گرم توستگویی سرم هنوز بر بالین نرم  توست

همی نالم که مادر در برم نیست
صفا و سایه او بر سرم نیست
مرا گر دولت عالم ببخشند
برابر بانگاه مادرم نیست

مادر ای آفتاب هستی بخشزیر پایت بهشت جاوید استدامن پاکت ای فرشته مهر باغ آلاله گون توحید است

در گلستان ادب اموزگارم مادر استبعد رب العالمین پروردگارم مادر استمن که شاگرد دبیرستان عشق مادرماولین معشوق من در روزگار مادر است

همچنین بخوانید: متن تسلیت مرگ عزیزان – عکس پروفایل مادر

سفر کرده ‏ام تا بجویم سرت را
و شاید در این خاکها پیکرت را
من اینجایم ای آشنای برادر
همان جا که دادی به من دفترت را
همان جا که با اشک و اندوه خواندی‏
برایم غزل واره‏ ی آخرت را
کجایی که چندی است نشنیده‏ ام من‏
دعاهای پر سوز و درد آورت را
تو را زنده زنده مگر دفن کردند
که بستند دستان و پا و سرت راپس از این من ای کاش هرگز نبینم‏نگاه به درمانده مادرت را…

با خنده ای که عکس تو در بر گرفته استدیوار خانه چهره ی دیگر گرفته استبعد از تو برق شور و شعف را هجوم اشکاز چشم های خسته ی مادر گرفته استبی شک شبیه کوچه ی ما، کوچه های عرشاز نام پر شکوه تو زیور گرفته استحالا منم، کنار تو، اینجا که پر زدیاینجا که خاک، بوی کبوتر گرفته استای انعکاس دست علی! برق ذوالفقار!افلاک، پشت نام تو سنگر گرفته استاینجا، نماز چلچله ها رو به دست توستدستی که رنگ غیرت حیدر گرفته استچشمان من همیشه همین جا کنار توستاینجا که خاک، بوی کبوتر گرفته است…

یادت می آید آن روز، صد لاله چیده بودیآن دفعه هم تو از من زودتر رسیده بودیهر بار در نگاهت طوفانی بی صدا بوداز عشق او به قلبت نقش ها کشیگل زخمهایت انگار سوغاتی تو بودندآخر تو ان دردها را با شوق چشیده بودی
آن روز دو چشمت اما آرامشی دگر داشتگویی که از لب یار چیزی شنیده بودیبا من بگو مسافر از آن یقین قلبتشاید بفهمم آن روز آخر چه دیده بودیگویند که باز با باز با هم پر گشاینداین است دلیل آنکه بی من پریده بودیهر روز از مزارت بوی عشقت روان استعشقی که با بهای جانت خریده بودی.

یه کاروان گل لاله ، تو موج شیون و نالهرفتن از این خاک ، به سوی افلاک رنگ دلبر گرفتند ، تا خدا پر گرفتنداین شهیدا تا ابد برامون نور عینند هدیة ما عاشقا به آقامون حسینند.خوشا آنانکه نامشان زمزمه ی نیمه شب ملکوتیان است و در آسمان مشهورتراز زمین اند.

به نام یلان محمدنژاد / که شد شورشان غبطه گردبادعلی صولتانی که در خون شدند / به یک نعره از خویش بیرون شدندبه نام کسانی کنم ابتدا / که در خاک از آنهاست جوش صدابه نام غیوران زهرانسب / ز خود رستگان به حق منتسبحسن مذهبان صبور آمده / می زهر نوشان آن میکدهخراباتیان حسین آشنا / به خونرنگی مشرقین آشنااگر دم فرو بندم از ذکرشان / رها نیستم یکدم از فکرشانمن و یاد یاران که سر باختند / ولی بر ستم گردن افراختندسحرگاه اعزام یادش بخیر / و گردان گمنام یادش بخیرلباسی که خاکی تر از خاک بود / ولی چون دل عاشقان پاک بودمن و چفیه ای ساده و بی ریا / رفیقانی افتاده و بی ریاالهی به مستان بربط شکن / به مردان توفانی خط شکنالهی به گردان زید و کمیل / دلیران چون رعد و توفان و سیلبه آنانکه بی پا و سر آمدند / شهید از دیار خطر آمدندبه مفقود و جانباز و ایثارگر / که شد تیغ شان بر عدو کارگربه مردان در کنج محبس قسم / به والفجر و بیت المقدس قسمبه خیبر که برکند مولا درش / به رأسی که صدپاره شد پیکرشبه دلتنگی کربلای چهار / به یاران بی مدفن و بی مزاربه فتح المبین و به فتح الفتوح / به توفان،‌ به کشتی، به دریا، به نوحبه مرصاد و مردان مرگ آفرین / منافق ستیزان تیغ آتشینبه آنان؛ که:رسم شهادت بجاست / مرا بر ولی خدا التجاستشعر از مرحوم آقاسی

کوله بارى پر زمهر انبیا دارد شهیدسینه‏ اى چون صبح صادق، باصفا دارد شهیداین نه خون است اى برادر بر لب خشکیده‏ اش‏بر لب خونرنگ خود، آب بقا دارد شهیدگرچه در گرداب خون، خوابیده آرام و خموش‏با نواى بینوایى، بس نوا دارد شهیدکعبه ‏ى دل را زیارت کرده با سعى و صفادر ضمیر جان خود، گویى منا دارد شهیددانى از بهر چه جانبازى کند در راه دوست‏چون طواف کعبه را در کربلا دارد شهیدتا مس ناقابل خود را بدل سازد به زردر رگ دل جوهرى از کیمیا دارد شهیدپیکر عریان او در خاک و خون افتاده است‏از شرف بر جسم خود خونین قبا دارد شهید

سراپا وسعت دریا گرفتندهمان مردان که در دل جا گرفتندتمام خاطرات سبزشان ماندبه بام آسمان مأوا گرفتندبه دوش ما چه ماند اى دل، که وقتیخدا را شاهدى تنها گرفتندچه شد اى دل، که در این راه رفته‏جواز وصل را بى ما گرفتندمگر مردان غریبى میپسندندغریبانه ره دریا گرفتند!

در وقت مرگ ، روی لبش خنده ای شکفت با خون خود نوشت:“آخر فتاد مرغ سعادت به دام ما”
“زد روزگار ، سکه ی عزت به نام ما”“مادر” چنان عقاب به بالین او رسید
“فرزند” را به سینه ی پر مهر خود فشرد
دستی میان اشک ، به موی پسر کشید
بر روی “خون گرفته ی” او بوسه ای نهاد
در موج اشک گفت:
رویت سپید باد ، “شهادت” مبارکت!
از ما ببر به شهیدان سلام ما
با کشتگان بگو:
با ننگ ظلم ، زیستن ما ، حرام مافرزند پاکزاد
مغرور و سر بلند
لبخند زد به مادر و در “آخرین وداع”
با دیدگان سرخ شهادت نگاه کرد
گفتا که: ای عزیزترین تکیه گاه من!
بشنو پیام ما:
ما کشتگان راه خداییم ، غم مدارپاینده ایم و این بود آخر کلام ما:“هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق”“ثبت است بر جریده علم دوام ما”

اگر رسیدی و من زیر خاک‌ها بودم
اسیر تنگی تلخ مُغاک‌ها بودماگر رسیدی و دیدی شهیدتان شده‌ام
منم یکی ز همان بی‌پلاک‌ها بودمتو را به فاطمه بر سنگ قبر من بنویس
که من برای تو از سینه‌چاک‌ها بودماگرچه دامنی آلوده داشتم اما
همیشه دست به دامان پاک‌ها بودمخدا که شاهد باشد تو نیز شاهد باش
برای جدّ شما از هلاک‌ها بودمخدا نیاورد آن روز را، ولی آقا
اگر رسیدی و من زیر خاک‌ها بودم…

دل از هوا و هوس ها بریده اند اینان
شراب لم یزلی را چشیده اند اینانتمام هستی شان را به کف گرفتند و
متاع جنتشان را خریده اند اینانمدافعان حریم ولایت عشقند
حماسه های بزرگ ‌آفریده اند اینانکبوترانه از این آشیانه ی خاکی
بدون وحشت وترسی پریده اند اینانبرایِ کشتنِ از خصم بی حیایِ زمان
به اوج قله ی ایمان رسیده اند اینانتوان و مردیشان بر سر زبان همه
در آسمان شجاعت پدیده اند اینانتمامِ هیبتشان را دریده اند از هم
غرور و ظلمت شب را سپیده اند اینانشبیه حلقه ی طوفانِ مهلکی از دور
به سمت ارتشِ دشمن وزیده اند ایناننشانشان همه سربند زینب کبراست
خطوط قرمزشان را کشیده اند اینانمن الغریب به آنها رسیده نامه ی عشق
ندای عمه ی خود را شنیده اند اینان
‌
شبیه غنچه ی زخمی به خاک و خون خفتند
شبیه قطره به دریا چکیده اند اینانشهادت و لب خشک و عروجشان یعنی
به پای سر به حرم ها دویده اند ایناناگر چه شد همه سرهایشان جدا لیکن
تنور و تشت طلا را ندیده اند اینان

چقدر از منش این شهدا دور شدیم
آنقدر خیره به دنیا شده و کور شدیمچقدر از منش این شهدا دور شدیم
آنقدر خیره به دنیا شده و کور شدیممعذرت از همه خوبان و همه همرزمان
ما برای شهدا وصله ی ناجور شدیمشهدا در همه جا فاتح اصلی بودن
عجب اینجاست که ما این همه مغرور شدیمشکر ، با سابقه ی دوستیِ با شهدا
ما عزیز دل مردم شده مشهور شدیمو از آن برکت خون شهدامان حالا
ما مدیر کل و مسئول شده مسرور شدیمو اگر حرفی خلاف شهدامان گفتیم
یحتمل مصلحتی بوده مجبور شدیمپرکشیدن چه مستانه و رفتند و ما
در میان قفس نفس چه محصور شدیمشهدا در همه جا فاتح اصلی بودن
عجب اینجاست که ما این همه مغرور شدیمشکر ، با سابقه ی دوستیِ با شهدا
ما عزیز دل مردم شده مشهور شدیمو از آن برکت خون شهدامان حالا
ما مدیر کل و مسئول شده مسرور شدیمو اگر حرفی خلاف شهدامان گفتیم
یحتمل مصلحتی بوده مجبور شدیمپرکشیدن چه مستانه و رفتند و ما
در میان قفس نفس چه محصور شدیم

بس که برای عشق شما گریه می کنم
با هر نوای عشق شما گریه می کنماز کودکان مکتب ایثار و غیرتم
عمری برای عشق شما گریه می کنمروح و وجود و هر نفسم وصله بر شماست
روحم فدای عشق شما گریه می کنمای عاشقان شاه شهیدان ، شُبِیریان
من از وفای عشق شما گریه می کنممردان آسمان به فدای صفایتان
من از صفای عشق شما گریه می کنمراه شما راه خداوند اکبر است
پس با خدای عشق شما گریه می کنمهر بانگ تکبیر شما بانگ زینب است
با هر ندای عشق شما گریه می کنمچون یا حسین بر دلتان نقش بسته است
با کربلای عشق شما گریه می کنمسر بندتان نام اباالفضل و فاطمه است
زیر لِوای عشق شما گریه می کنماینک برای کشور ما یک دعا کنید
من با دعای عشق شما گریه می کنمجا مانده ام از رهتان ، عاشقان عشق
اما به پای عشق شما گریه می کنم…

نرفته است که یک مشت خاک بردارد
بیاورد … یا عکس از پلاک برداردکسی که مست میِ عشق می‌شود دیگر
چرا پیاله‌ای از خون تاک بردارد !؟به سینه‌اش دارد یاد می‌دهد آنجا
رسید وقتی؛ چون غنچه چاک برداردبدون پاهایش رفته است تا پرده
ز روی خاطره‌ای هولناک برداردچفیّه ای هم تنها برای او کافیست
نیاز نیست که با خویش ساک بردارددر اوج سجده کلنجار می‌رود با خود
چگونه سر از این خاکِ پاک بردارد
…
برای خاطر یک مشت استخوان این بیل
چقدر باید از این دشت خاک بردارد

خدا می‌خواست از سر رد کند این قوم طوفان را
به دستِ مرد دریایِ حوادث داد سکان رانجات کشتی از گرداب‌ها، زحمت فراوان داشت
خدا خیرش دهد آن مرد را، پیر جماران رانگاهش فجر صادق بود، فجرِ انقلاب نور
به پایان بُرد بعد سال‌ها شام غریبان رابه امر او فرشته دیو را از شهر بیرون کرد
گواهی می‌دهد تاریخ رسوایی شیطان راازاین اعجاز بالاتر!؟ بهار آورد در بهمن
گرفت از چشمِ گندم‌زارها خوابِ زمستان راصدایِ انفجار نور او لرزاند یکباره
قَطیف و قدس را، حتی بلندی‌های جولان راهزاران شاه دید این مُلک، اما سیزده قرن است
به رویِ چشم خود بگذاشته شاه خراسان را

متن مخصوص سنگ قبر

متن مخصوص سنگ قبر

قــاصدک هــم به مــا رسیــد ، خــبرش یــادش رفــت ….

قلبی خاکی داشتم ، آدما خیسش کردندگِل شد ، بازی کردند ، خشک شد ، خسته شدندزدند شکستند ، خاک شد ، پا رویش گذاشتند ، رد شدند…

احـترام گـذاشتن به بعضیـا
مثه تکـون دادن پارچـه ی قــرمــز جلوی گــاوه

زخم هایمآنقدر عمیق هستند که ،  از خراش گربه صفتانخم به ابرو نیاورم ..

جای زخم هاتون رو به دوستان صمیمی تون هم نشون ندین چون فقط کسی می‌تونه به اون زخم لگد بزنه که جاشو بلده!

پــس از مرگم ، مرا در گــورستان سگ ها دفــن کنــیین…..
میــخواهم حــداقل، آنجا مــیان بــاوفایان دنــیا باشم……

در زندگی خود هیچ وقت چهارچیز را نشکنیداعتمادقولارتباط قلبشکسته شدن آنها صدایی ندارند ولی دردناک است

پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج‌
پرم از سایه برگی در آب‌
چه درونم تنهاست‌.

مــانند هــیزم های مــصنوعی شــومینه
می ســوزم و پــایان نــدارم
درد یــعنی این…!

خدایا به‌ جهنمت‌ دیگر نیازی‌ نیستما آدمها همدیگر را بهتر میسوزانیم

هــمانند کــودکی هــق هــق مــیکنم
که مــادر او را تــهدیدکــرده اگــر بار دیــگر اشــک بــریزد
او را مــیکشد…

میگن درد رو از هر طرف بخونی  میشه درد!ولی درمان رو از اخر بخونی  میشه “نامرد!مواظب باش واسه دردت به هردرمانی تن ندی…

کاش یک نفر بود
که دوستم داشت
که دوستش داشتم
و همین را برای همیشه می گفت
و همین را برای همیشه می گفتم
همین دوستت دارم را
به همین سادگی …

شاید در گذر زمان به یکدیگر برسیمآن روز من اشتباه گذشته را تکرار نخواهم کرد!تو را از دست میدهم…. اما غرورم را نه….!!!

آمــدنم با خدا بود وعده بهار را داد
نــمیخواستم
نــفهمیدم
فــقط آمــدم !
رفــتنم اما با توست !
تــو بمانی می مــانم
حــتا اگر همه ی دنیا ســوزِ سردِ زمستان باشد و
از بــهار بی خبــــــــر . . .

کــاشـکی امــسال
” تــــــو “
را به من عیــــــــــــدی میدادند !!!جمله های غمگین و گریه آور

چه حرف بی ربطیست که مرد گریه نمی کندگاهی آنقدر بغض داری که فقط باید مرد باشی تا بتوانی گریه کنی…

گــاهی وقــتا اونــقد خــسته مــیشی که حــوصله توضیح دادنم نداری….
میذاری هر جور دوس دارن برداشــت کنن…
کلا دیگه مهم نیــس برات…

در آغـــوش خودم هستـــم!مـــن خودم را در آغوش گرفتـــه ام…!نه چنـــدان با لطافتــــنه چنـــدان با محبتــــ…امـــا…وفـــادار….وفـــادار….

یکی بود ، یکی نبودمن موندم و اون نموندمن دیدم و اون ندیدمن خواستم و اون نخواستمن التماس کردم و اون نشنیدمن هستم و اون رفته !من خستم و اون …

هرچقـدر میخــوای بـــُــــر بزن…
من هــمیشه آس می مونم ….!

کاش یکی پیدا میشد که وقتی میدید گلوت ابر داره و چشمات بارون ، به جای اینکه بپرسه “چته ؟ چی شده ؟” ؛ بغلت کنه و بگه “گریه کن” …

در آغـــوش خودم هستـــم!مـــن خودم را در آغوش گرفتـــه ام…!نه چنـــدان با لطافتــــنه چنـــدان با محبتــــ…امـــا…وفـــادار….وفـــادار….

گــور پدر هــمه ی فال های قهوه
” من تــو را دوســت دارم ..”
بعد از این فقط چای می خورم….!!

وقتی کسی در کنارت هست ، خوب نگاهش کن :به تمام جزئیاتشبه لبخند بین حرف هایشبه سبک ادای کلماتشبه شیوه ی راه رفتنش ، نشستنشبه چشم هاش خیره شودستهایش را به حافظه ات بسپارگاهی آدم ها آنقدر سریع میروند که حسرت یک نگاه سرسری را هم به دلت میگذارند …

رفتنـــت ..
نبودنت !
نــ ـ ــآمردیــت ,
نـﮧ اذیتـم کردُ نـﮧ حتـﮯ , ثآنیـه اﮮ , برآم سوآل شد !
فقــــــط ..
یـڪ بغض خفـه ام میکنــد ..
چگونـﮧ نگآهــت کرد ؟؟
ڪـﮧ مرآ تنهــآ گذآشتـﮯ …

بــرای هرکه ســنگ تمام گــذاشتم…
با هــمان سنــگ سنگــسارم کرد!!!

یک افسانه‌ قدیمی می‌گه وقتی انسانی روی زمین می‌میره و کسی نیست برای گریستنش، یک انسان دیگر تعیین می‌شه برای غمگین شدن.برای همین هم هست که گاهی دلمون بی‌نهایت می‌گیره بدون اینکه بدونیم

برای مردم زندگی نکنتباه میشویغمگین ترین آدم هاکسانی هستند کهبرداشتِ دیگرانبرايشان زیادی مهم است

آنکه می رود فقط می رود ولی آنکه می ماند درد می کشد ، غصه می خورد، بغض می کند ، اشک می ریزد و تمام اینها روحش را به آتش می کشدو در انتظار بازگشت کسی که هرگز باز نخواهد گشت آرام آرام خاکستر می شود …آری ، این است خاصیت عشق یک طرفه …

به من گفت برو گورِت رو گم کن …و حالا هر روز با گریه به دنبال قبر من می گردد !کاش آرام پیش خودت و زیر زبانی می گفتی :“زبانم لال !”

ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺍﻡ ، ﭼﺴﺒﻴﺪﻥ به ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ، ﺧﻴﺲ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻰ ﺭﺍ …ﻋﺠﺐ ﺩﻝ ﭘﺮ ﺗﻮﻗﻌﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ !

بــلاتکلیفم…
مــثل کتاب فــراموش شده ای
که روی نــیمکت یک پارک سوت و کور ،
بــاد دیــوانه ،
نــخوانده ورقــش مــیزند…
هر ورقــش ،
بــیت بــیت غــزلش ، قــصه ء من ….

نگاهت تلخ
اشک هایم شور
یادت شیرین
چه زندگی بامزه ای

مرا حبس کن در آغوشت
من, برای حصار بازوان تو
مجرم ترین
زندانی ام …!!

ندانستم چو نیکو قدر ایام جوانی رادلم خون می‌شود چون بشنوم نام جوانی رانه تنها از جوانی کام من شیرین نشد هرگزکه کردم تلخ از دیوانگی کام جوانی را

افسوس که نامه جوانی طی شدو آن تازه بهار زندگانی دی شدآن مرغ طرب که نام او بود شبابافسوس ندانم که کی آمد کی شد

در آسمان عمر جوانی ستاره ای استیک بار بیشتر نکند در جهان طلوعچون اصل عمر توست، بدان قدر و قیمتشاصل ار فنا شود نبری نفع از فروع

هلاک جان من آن پیر داندکه روزی از جوانی دور مانده ست

خورشید من از اوج جوانی چو برآمدبس ذره سرگشته که بر باد هوا رفت

ورق تا نگردانده باد خزانیغنیمت شمر نوبهار جوانی

ای لاله بهار جوانی که شد خزاناز داغ ماتم تو بهار جوانیم

افسوس! که ایام جوانی بگذشتسرمایه عیش جاودانی بگذشت

در عالم جوانی کاری نیامد از مندستی زدم به پیری در دامن جوانی

می کشم گر در جوانی اه افسوس از جگرنیل چشم زخم برروی جوانی می کشم

نشأه می با جوانی آب یک سرچشمه استاز جوانی بگذرد هر کس زصهبا بگذرد

به جوانی نتوانی چو رسیدن، باریجهد کن عهد جوانی جهان را دریاب

در جوانی توبه دمسرد پیرم کرده بودهمت پیر مغان بخت جوانی شد مرا

الفت پیری و نسیان جوانی بین که دیگرخود نمیدانم که پیری دوست دارم یا جوانی

خود جوانی هم به این زودی به ترک کس نگویدمن ز خود آزردم از فرط جوانی ها جوانی

بار دیگر گر فرود آرد سری با ما جوانیداستانها دارم از بیداد پیری با جوانی

خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیستبه زندگانی من فرصت جوانی نیست

جوانی حسرتا با من وداع جاودانی کردوداع جاودانی حسرتا با من جوانی کرد

خود جوانی هم به این زودی به ترک کس نگویدمن ز خود آزردم از فرط جوانی ها جوانی

جوانی خود مرا تنها امید زندگانی بوددگر من با چه امیدی توانم زندگانی کرد

از زندگانیم گله دارد جوانیمشرمنده جوانی از این زندگانیم

منکه با عشق نراندم به جوانی هوسیهوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم

قد کشیدی تا جوانی پابه پایم حیف شددست دوران کرد، از دستت جدایم حیف شد

با تو من یک جور ِ دیگر مهربانی میکنمشور در سر دارم و دارم جوانی می کنم

دیگر چه فرقی می کند من پیر باشم یا جوان؟!وقتی تو باشی تا ته دنیا جوانی می کنم

آمدی تا دوباره شب بوهابا عبورت ترانه خوان بشوندتاک های تکیده و مردهبا نگاه شما جوان بشوند

شاعران در وصف جوان بس سخن‌ها گفته‌اندمن زبانم ولیکن از توصیف این رنج گرانمهربانی‌های تو آتش به جان ما فکندوه چه جان‌ سوز است داغ فرزند جوان

گفتم که چرا رفتی و تدبیر تو این بودگفتا چه توان کرد که تقدیر همین بودگفتم که نه وقت سفرت بود چنین زودگفتا که نگو مصلحت دوست در این بود

بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنممن به داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنمبهر هر درد دوایی ست به جز داغ جوانمن به دردی که بر او نیست مداوا چه کنم

سرگذشت غم هجران توبا شمع گفتمآنقدر سوختکه از گفته پشیمان کرد

جوان نازنین در خاک رفتیاز این دنیای غم غمناک رفتیزدی آتش به جان دوست دارانچو گل پاک آمدی و پاک رفتی

متن مخصوص سنگ قبر

متن مخصوص سنگ قبر

متن مخصوص سنگ قبر

شعر‌ها نقش بسیار مهمی در متن آگهی ترحیم پدر و اعلامیه او دارند. اشعار آگهی‌های ترحیم و سنگ قبر باید سوزناک و در عین حال کوتاه باشد.تو در من آتشی هستی که خاموشت نخواهم کرد به گلزاران گلی هستی فراموشت نخواهم کرد
قسم بر جامه پاکی که از مهرت به تن دارم که تا جان در بدن دارم فراموشت نخواهم کرد
بمناسبت چهلمین روز درگذشت مرحوم مغفور شادروان … مجلس یاد بودی در روز پنجشنبه …………. در حسینیه. واقع در …. برگزار می‌گردد.
ممتنی است با تشریف فرمایی خود به صرف شام روح آن مرحوم را شاد و بازماندگان را قرین امتننان فرمائید.

انالله و انا الیه راجعون
با تشکر از تمامی عزیزانی که در غم درگذشت پدرم موجب تسلی خاطر بودند. به اطلاع می‌رساند مجلس یاد بودی در روز …. از ساعت … در ……. برگزار می‌گردد.
ممتنی است با تشریف فرمایی خود به صرف … روح آن مرحوم را شاد و تسلی خاطر بازماندگان خواهید بود.

با قلبی آکنده از غم و اندوه درگذشت شادروان مرحوم… را به اطلاع اقوام و آشنایان می‌رسانیم.مراسم تشییع آن مرحوم روز … ساعت … در مکان … برگزار می‌گردد.مراسم یادبود آن عزیز در روز‌های … و … از ساعت … در مسجد … خواهد بود.
ممتنی است با تشریف فرمایی خود روح آن مرحوم را شاد و بازماندگان را قرین امتننان فرمائید.

با نهایت تاسف و تاثر در گذشت پدری فداکار و دلسوز مرحوم … را به اطلاع کلیه سروران (اقوام، دوستان، آشنایان) گرامی می‌رسانیم.مراسم تشییع و خاکسپاری در روز …. از ساعت … در … برگزار می‌گردد.
حضور پر مهر و محبت شما دوستان و عزیزان موجب شادی روح آن مرحوم و تسکین خاطر بازماندگان خواهد بود.

بازگشت همه به سوی اوست
.. از میان ما رفت. در سوگ رفتنش مراسم یاد بودی در روز… از ساعت … الی … برگزار می‌گردد.
حضور شما خویشاوندان و دوستان در این مراسم مایه تسلی خاطر خواهد بود.
نشانی ….

پدر در سوگ تو دل‌های ما پیوسته می‌گرید
سراسر همچو شمعی بی نفس آهسته می‌گرید
تویی در خاطر ناشاد ما، تا آخرین لحظه
به یادت چشم ما، چون ساغر بشکسته می‌گرید

غم مرگ پدر غم کمی نیست
جگر می‌سوزد و درد کمی نیست
پدر زیبا گل باغ وجود است
که بی او زندگی جز ماتمی نیست

کاش آن شب را نمی‌آمد سحر
کاش گم می‌شد در راه پیک بد خبر
تا پدر رفت آن سحر از پیش رو
بی نشان را خاک تیره شد به سر

پدرم دیده به سویت نگران است هنوز
غم نادیدن تو بار گران است هنوز
آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو
نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز

صد بار خدا مرثیه خوان کرد مرا
در بوته‌ی صبر امتحان کرد مرا
هرگز نشکست پشتم از هیچ غمی
جز مرگ پدر که ناتوان کرد مرا

پدرم قامت تو تکیه گاهی بود مرا
گفته هایت چو چراغی به رهی بود مرا
رفتی از دیده و داغت به دل ماست هنوز
هر کجا می‌نگرم روی تو پیداست هنوز

نمک بر زخم من شیرین‌تر از خواب سحر گردد
جگر‌ها خون شود تا پسر مثل پدر گردد
پدر در کودکی دست پسر گیرد
به امیدی که در پیری پسر دست پدر گیرد

خانه مان تاریک شد بی نور رویت‌ ای پدر
دستمان کوتاه شد از جستجویت‌ ای پدر
نیست باور پدر جان از چه کندی ز ما
بعد از این از که گیریم عطر و بویت‌ ای پدر

دلم پر ز غم و درد است‌ ای وای
هوای خانه مان سرد است‌ ای وای
پدر رفت و از او جز قاب عکسی
نمانده، در کنارم نیست‌ ای وای

افسوس، صد افسوس پدر از کف ما رفت
آن گوهر تابنده و پر مهر و وفا رفت
ما را نبود چاره به جز صبر در این غم
با حکم خدا آمد و با امر خدا رفت

پدرم یاد تو هرگز نرود از دل مامگر آن روز که در خاک شود منزل ما

باورم نیست پدر رفتی و خاموش شدی
ترک ما کردی و با خاک هم آغوش شدی
خانه را نوری اگر بود ز رخسار تو بود‌ای چراغ دل ما از چه تو خاموش شدی

این گنج نهان در دل خانه پدرم بود
هم بال و پرم بود و همی تاج سرم بود
هرجا که زمن نام و نشانی طلبیدند
هم نام بلندش سند معتبرم بود

من آرزوی دیدن روی تو داشتم
رفتی و ماند داغ توام بر جگر، پدر
تو آرزوی دیدن من می‌بری به خاک
من هم تو را به خواب ببینم مگر، پدر

پنهان به خاک گشت چو قد رسای تو
غمگین مباش، در دل ما هست جای تو
از مرگ ناگهانیت‌ای نازنین پدر
بیگانه سوخت تا چه رسد آشنای تو

در کنارم شب و روز بی تاب بود
غافل از او چشم من در خواب بود
تا شدیم بیدار و مشتاق پدر
او به خواب و چهره اش در قاب بود

پدرم سایه تو تکیه گاه بود مرا
پند و اندرز تو پویای رهی بود مرا
باورم نیست غروب و سالی بگذشت
هر زمان چشم به راهت نگهی بود مرا

صفا از خانه و روح از بدن رفت
پدر مهربانم از میان رفت
غم هجران او را با که گویم
که، چون پروانه‌ای از شعله‌ها رفت